اخلاق زندگی (3) : مجموعه متن های برنامه ای برای گروه های خانواده و اجتماعی صفحه 76

زیرا بسیار شده که یک کلمه، نعمت بزرگی را از انسان سلب کرده یا بلا و دردسری برایش فراهم ساخته است.

چه بسیار افرادی که از سخن گفتن خود پشیمانند، اما هیچ کس به خاطر سکوت کردن پشیمان نمی­شود. رسول گرامی اسلام می­فرماید: «نَجاهُ الْمُؤمِنِ فی حِفْظِ لِسانِهِ؛ نجات مؤمن در حفظ زبان اوست.»(1) امام جعفر صادق(ع) نیز می­فرماید:

قال لقمانُ لِابْنِهِ یا بُنَیَّ! إنْ کُنْتَ زَعَمْتَ أَنَّ الْکَلامَ مِنْ فِضَّهٍ فَإِنَّ السُّکُوتُ مِنْ ذَهَبٍ.

لقمان به فرزندش گفت: فرزند عزیزم! اگر گمان می­کنی سخن گفتن از نقره است، به­درستی که سکوت از طلا است.

در آخر، همواره این توصیه رسول الله صلی الله علیه و آله را در نظر داشته باشیم که: «مَنْ سَرَّهُ أَنْ یَسْلَمَ فَلْیَلْزَمِ الصَّمْتَ؛ آن که می­خواهد سالم بماند، باید سکوت کند».(2)

صبر و شکیبایی

صبر و شکیبایی

انسان هیچ­گاه از صبر بی­نیاز نیست؛ زیرا آنچه که آدمی در دنیا با آن برخورد کند، یا مطابق میل اوست یا برخلاف میل و سلیقه فردی اوست که در هر دو حالت صبر لازم است. در حالت اول مانند صحت و سلامت و دارایی و مقام و زیادی خویشان و مانند آن که برای بنده شایسته است، صبور باشد؛ زیرا اگر انسان نفس خویش را از تمایل به این موارد حفظ نکند، ناتوان می شود و به اسراف، زیاده­روی، طغیان و سرکشی سوق پیدا می کند. خداوند در قرآن مجید می­فرماید: «إِنَّ الْاِنْسانَ