هشدارها و تحذیرهای قرآنی صفحه 97

و (قیامت) روزی است که ستم کار، دست­های خود را [از شدت پشیمانی] می گزد و می گوید: ای کاش با پیامبر راهی برمی گرفتم. ای وای! کاش فلانی را دوست [خود] نگرفته بودم. او [بود که] مرا به گمراهی کشانید، پس از آنکه قرآن به من رسیده بود و شیطان [هنگام امید]، انسان را رها می کند.

دوستی با دیگران، از ویژگی­های انسان­هاست، به گونه­ای که هر کس در زندگی اجتماعی به دنبال انتخاب دوست و هم­صحبتی برای خویش است و معمولاً افرادی که قدرت بیشتری در برقراری ارتباط با دیگران دارند، موفق ترند و از نظر روحی، کمتر دچار مشکل می شوند. البته مهم­تر از هنر دوست یابی، هنر درست انتخاب کردن دوست است؛ زیرا یکی از مهم­ترین مؤلفه های اثرگذار بر انسان، دوستان او هستند. در حدیث نیز آمده است که اگر خواستی فردی را بشناسی، به دوستان او نگاه کن.(1) این تعبیر، نشان دهنده تأثیر زیاد و حتمی دوستان یک شخص بر اوست و تجربه نیز این را ثابت کرده است. افرادی که راه درست را می پیمایند، دوستان خوبی داشته اند و مجرمان و بزه کاران نیز به دلیل دوستان بد و ناباب به این راه کشیده شده­اند.

بر این اساس، در قرآن مجید به این امر هشدار داده شده است و چنان­که می­بینیم، در آیه ابتدای بحث، خداوند از سرانجام شخصی یاد می کند که پس از ایمان به پیامبر و پذیرش قرآن، با اثرپذیری از دوست بی­ایمان و نااهل خویش، از قرآن روی گردان می شود. در مقابل پیروی از وحی روشن و بیدارگر آسمانی، تحت تأثیر احساسات دوستانه، از حرف بی منطق و بی­اساس دوست خویش پیروی می کند و به خاطر یک دوست، گمراهی را بر هدایت ترجیح می دهد و در قیامت، چنان دچار پشیمانی می شود که دستان خود را می گزد، حال آنکه دیگر سودی ندارد.