سیره اخلاقی علما صفحه 38

فروتنی

فروتنی

آیت الله موسوی تهرانی، درباره فروتنی آقا شیخ مرتضی زاهد چنین نقل کرده است: آیت الله حاج سیدابوالقاسم لواسانی، از مجتهدان و فقهای تهران بود. ایشان هفته­ای یک روز در خانه ما جلسه داشت. بسیاری از مواقع، آقا شیخ مرتضی زاهد نیز در این جلسه­ها حاضر می­شد. ایشان با وجود اعتبار، مقام و منزلتی که در میان مردم­­ داشت، با علاقه و شوق ویژه­ای به این جلسه­ها می­آمد و به دور از هرگونه خودبینی و هوای نفسی، برخی احکام الهی و مسائل شرعی را از آیت الله لواسانی می پرسید.(1)

٭ ٭ ٭

از فتح الله فروغی، درباره فروتنی حضرت امام رحمه الله چنین نقل شده است: وقتی امام وارد مجالس می­شد، با اینکه ابهتی خاص داشت، محبتش به دل­ها می­نشست و در کمال فروتنی، با حاضران برخورد می کرد. موقعیت های علمی و اقتدار سیاسی و فکری نتوانست ذره­ای از این فروتنی بکاهد و این حالت را به خوبی می­شد در رفتار و گفتار ایشان دید. امام خمینی رحمه الله، هرگاه به مجلسی وارد می­شد، هر جا بود، می نشست و اغلب، نشستن در پایین مجلس و در میان افراد عادی را به جاهای دیگر ترجیح می­داد.(2)

حجت الاسلام سیدعلی غیوری می­گوید: از دیگر نشانه­های فروتنی امام این بود که در مسیر خانه به محل درس، دوست نداشت کسی پشت سر ایشان حرکت کند. اگر صدای کفشی می­شنید، می­ایستاد و می­فرمود: «آقا بفرمایید!» و هیچ گاه حاضر نمی شد کسی پشت سر ایشان راه برود. امام