سیره اخلاقی علما صفحه 39

خمینی رحمه الله با نهایت متانت و وقار حرکت می­کرد، به این و آن سو نگاه نمی کرد و همیشه در هنگام قدم زدن، جلوی پای خویش را نگاه می­کرد.(1)

٭ ٭ ٭

از جمله ویژگی­های اخلاقی آیت الله سیدعباس مهری آن بود که وی نه تنها خود را از همه عالمان و خدمت گزاران دین کوچک تر می­دانست، بلکه در برابر مردم عادی نیز فروتن بود. هرکس به دیدار سیدعباس می رفت، حتی اگر کم سن و سال بود، ایشان به احترامش از جا برمی خاست و با او به گرمی احوال پرسی می­کرد.

٭ ٭ ٭

فرزند سید عباس مهری نیز در یادداشت های خود درباره ایشان می نویسد: «در یکی از روزها که ]پدرم[ در بستر بیماری بود، سائلی وارد شد. ما اعتنای چندانی به او نکردیم، ولی ایشان با آن حال بد، از جابرخاست و مانند دیگران به او احترام کرد. پس از رفتن آن شخص، با ناراحتی به ایشان عرض کردم: شما با این کار، خودتان را اذیت می­کنید. او کسی نبود که این قدر برایش احترام قائل شوید. ایشان با نگرانی به من پاسخ داد: «تو از کجا علم داری که مقام من نزد خدا از او بالاتر باشد؟!».(2)

دکتر حمید فرزام، از شاگردان شیخ رجب علی خیاط درباره فروتنی ایشان می­گوید: «در رفتار با دیگران خیلی متواضع بودند. همیشه خودشان درِخانه را باز می­کردند و اجازه ورود می­دادند. گاهی بی تکلف، ما را به داخل اتاق کارشان می­بردند که بساط خیاطی در آنجا بود. یک بار