1- روم، آیه 21.
ما ازدواج می کنیم تا در کنار هم و با یاری یکدیگر، پله های ترقی و پیشرفت را یکی پس از دیگری طی کنیم و به موفقیت و بهروزی که آرزوی تمامی انسان ها است، دست یابیم. کم نبودند و نیستند بزرگان و نام آورانی که پیشرفت و سعادت خود را مدیون همسران دلسوز و مهربان و یاری رسان خویش می دانند.
ازدواج می کنیم تا دوستی مهربان، صدیق و باوفا برای خود داشته باشیم؛ دوستی که هیچ گاه ما را رها نکند و در زندگی تکیه گاه مطمئنی برایمان باشد. دوستی که محرم اسرار ما باشد. دوستی که مشاوری امین و چاره ساز مشکلات ما باشد. کسی که از جان و دل یکدیگر را دوست داشته باشیم.
ازدواج می کنیم تا شهد شیرین و گوارای عشق را بچشیم و بچشانیم؛ و این نیاز اساسی بشر، دوست داشتن و دوست داشته شدن را برآورده سازیم. نیازی که در صورت برآورده نشدن، آرامش، این گنجینۀ پربها را نخواهیم یافت.
ازدواج می کنیم تا صاحب فرزند شویم؛ و آمال و آرزوهای خود را در وجود آنان خلاصه ببینیم؛ و آنان را چنان تربیت کنیم تا به مراتبی دست یابند که باعث افتخارمان گردند.
ازدواج می کنیم تا در سفر دنیا، خوش و خرم باشیم و بتوانیم پلی برای رسیدن به بهشت بنا کنیم؛ و خود را از کمند شیطان