عاقبت به خیری صفحه 25

شهر خواهی دید. فردا، وقتی حضرت داوود علیه السلام از دروازه شهر خارج شد، با متی، پدر یونس پیامبر برخورد کرد و دید مقداری هیزم به دوش گرفته و در پی خریدار می گردد. حضرت داوود پس از اینکه با او هم صحبت و همراه شد، دید شخصی هیزم ها را خرید و متی از همان پول هیزم، آرد و نمک برای خودش، داوود و سلیمان خرید و نان تهیه کرد، ولی پیش از خوردن، متی سر به آسمان بلند کرد و گفت: پروردگارا! هیزمی که من کندم، درختش را تو رویاندی. نیرو و قدرت بازو را تو به من بخشیدی، توانایی حمل آن را تو دادی، خریدار را تو فرستادی، گندم نان را تو آفریدی، دستگاهی آفریدی (دستگاه گوارش) تا بتوانیم نعمت تو را مصرف  کنیم. می گفت و از گوشه های چشمش اشک می ریخت. سپس حضرت داوود رو به حضرت سلیمان کرد و گفت: این شکر و سپاس گزاری است که انسان را به مقامات عالی می رساند».(1)

احسان و نیکوکاری

اگرچه قرآن کریم در مواردی(2)، به طور کلی، احسان و نیکوکاری را عامل رستگاری دانسته است، ولی در جایی، نیکوکاری را سبب امنیت از وحشت روز قیامت معرفی می کند.(3) در جایی دیگر، نیکوکاران را مهمانان همیشگی پروردگار در بهشت برمی شمارد، درحالی که هرچه بخواهند،

1- سید عبدالحسین دستغیب، قلب قرآن، دفتر انتشارات اسلامی، 1375، چ 7، ص 104.
2- حج: 77 و لقمان: 5.
3- نمل: 89.