فرهنگ اخلاقی معصومین علیهم السلام (حرف ب) صفحه 125

انسان های مؤمن هستند؛ زیرا ایمان در رأس فطریات و ارزش های اصیل انسانی واقع است. پس آنچه واقعا انسان ها را به صورت ما در می آورد، روح واحد در آنها می دمد. آنچه این چنین معجزه اخلاقی و انسانی از او سر می زند، هم ایمانی است، نه هم گوهری و  هم ریشه ای و هم زایشی که در سخن سعدی آمده است.

آنچه سعدی گفته، ایدئال است، نه واقعیت، بلکه ایدئال هم نیست. چه جهتی دارد که موسی هم پیکر فرعون و ابوذر، هم درد معاویه باشد؟

آنچه هم واقعیت دارد و هم ایدئال، وحدت انسان های بالفعل، یعنی انسان های به انسانیت رسیده و ارزش یافته است. این است که رسول اکرم صلی الله علیه و آله در سخن خود که سعدی آن را اقتباس کرده و با تعمیم غلط، خرابش کرده است، به جای آنکه بگوید: «بنی آدم اعضای یک پیکرند»؛ فرمود: مؤمنان اعضای یک اندام هستند. هر گاه عضوی به درد آید، با تب و بی خوابی با او هم دردی می کنند».(1)

گلبانگ حدیث

1. جایگاه برادری در کلام معصومین علیهم السلام

امام صادق علیه السلام فرمود:

اِنَّمَا المُؤمِنُونَ اِخْوَهٌ بَنُو أَبِ وَ اُمِّ وَ اِذا ضَرَبَ عَلی رَجُلٍ مِنْهُمْ عِرْقٌ سَهِرَ لَهُ الاْخَرُونَ.(2)

همانا مؤمنان، برادران یکدیگرند و فرزندان یک پدر و مادرند و اگر رگی از