فرهنگ اخلاقی معصومین علیهم السلام (حرف ب) صفحه 13

بازی برای کودک مثل غذا خوردن و نفس کشیدن ضروری است. بر همین اساس پدر و مادر، جامعه و مدرسه حق ندارند این حق را از کودک بگیرند. محروم ساختن کودک از بازی؛ یعنی محروم کردن او از زندگی که پی آمدهای جبران ناپذیری خواهد داشت.

بازی و تربیت

اشاره

اسلام به کوچک ترین مسائل تربیتی انسان توجه دارد و این، نشان دهنده حقانیت این دین مبین است. در نظر گرفتن حق بازی برای کودک و همچنین سفارش به والدین برای آزاد گذاردن فرزندان در بازی کردن تا هفت سالگی از احکام تربیتی اسلام است.

جالب است که بدانیم اسلام قرن ها پیش به چنین مسئله ای توجه کرده بود، ولی غربی ها در اوایل قرن نوزدهم به اهمیت این مسئله پی بردند. آنان با بررسی بازی از دیدگاه تربیتی، درباره آن نظریه هایی آفریدند که اشاره به بعضی از آنها سودمند است.

نظریه های اولیه بازی(1)

در قرن هجدهم و اوایل قرن نوزدهم، دو فیلسوف معروف تعلیم وتربیت غرب به نام های _هنریک پستالوزی_ (1746 _ 1828)(2) و _فردریک فروبل _(1782 _ 1852)(3)بازی را به عنوان عاملی ضروری وارد تعلیم و تربیت کردند.

پستالوزی معتقد بود که بازی به مجموعه رفتارهای بچه ها کمک می کند و به ویژه از طریق درگیری ها و سرگرمی های رقابتی، به انسجام روح و جسم

1- [1] . این بحث چکیده ای است از: مقاله علی رضا پویان فرد، مجله نیرو و نشاط، نشریه پژوهشی و تحقیقی اداره کل تربیت بدنی وزارت آموزش و پرورش، دفتر دوم، زمستان 1361، ص175.
2- [2] . Heinrich pestalozzi .
3- [3] . Friedrich Frobel .