فرهنگ اخلاقی معصومین علیهم السلام (حرف ب) صفحه 135

مؤمنش برود. این کار به ظاهر ساده و کوچک به اندازه ای نزد خدا ارزشمند است که قابل تصور نیست. در روایتی از امام باقر علیه السلاممی خوانیم:

هنگامی که مؤمنی برای زیارت و دیدار برادر مؤمنش از خانه بیرون می رود، خدای عزّوجلّ، فرشته ای را مأمور می کند که پر و بالی روی زمین پهن کند و بال و پری دیگر بر آسمان تا سایه بر سر او بیفکند و تا رسیدن به خانه برادر مؤمن، چنین است. هنگامی که داخل خانه برادر مؤمنش می شود، خداوند جبار(1) تبارک و تعالی صدا می زند: ای بنده بزرگ، سوگند به حق خودم، بر من واجب است که تو را بزرگ شمارم. از من بخواه، می دهمت. صدایم کن، اجابتت کنم. ساکت باشی، خودم شروع کنم (و عطا می کنم).

آن گاه که زیارت و دیدار به پایان می رسد و قصد برگشت دارد، آن فرشته الهی، او را همراهی می کند و دوباره بال و پرش بر سر او سایه می افکند تا این مؤمن به خانه خود برگردد. در این هنگام، حضرت حق تبارک و تعالی ندا سر می دهد: ای بنده بزرگ، به حق خودم سوگند، بر من واجب است تو را گرامی دارم و بهشت خود را برتو واجب کنم و خودم شفاعتت را در میان بندگانم برعهده می گیرم.(2)

این روایت به هیچ توضیح و تفسیری نیاز ندارد، جز اینکه آن را دوباره بخوانیم.

5. اگرچه با یک دانه خرما باشد

امام صادق علیه السلام فرمود:

خداوند عزّوجلّ به داوود پیامبر وحی کرد: ای داوود، هرگاه بنده ای از بندگانم برایم خوبی و نیکویی بفرستد، من بهشت خود را بر او مباح و حلال می گردانم. حضرت داوود عرض کرد: ای پروردگار من، آن خوبی چیست که سبب می شود بهشت تو بر بنده حلال گردد. خداوند تبارک و تعالی فرمود: آن