فرهنگ اخلاقی معصومین علیهم السلام (حرف ب) صفحه 139

7. بی دوست می مانی

در عالم ماده، هیچ چیزی کاستی نمی توان یافت. خاصیت دنیا آن است که موجودات از حالت قوّه به فعلیت برسند. بر این اساس، حتی مؤمن هم نمی تواند بدون کاستی باشد و این نکته باید در برادری و دوستی کردن به عنوان اصل مهم در ذهن آدمی نقش بندد. از این اصل، دو آموزه مهم به دست می آید:

الف) امام صادق علیه السلام می فرماید:

مَنْ لَمْ یُؤاخِ إلاّ مَنْ لا عَیْبَ فِیهِ قَلَّ صَدِیقُهُ.(1)

اگر کسی دنبال برادر بی عیب بگردد و مبنایش این باشد که برادری برقرار نسازد مگر با افرادی که بی عیب هستند، دوستان چنین کسی کم خواهند بود.

پس کسی که دنبال دوست و برادر بی عیب باشد، بی دوست و برادر می ماند.

ب) برای حفظ برادری، باید از خطاهای احتمالی برادر خود درگذریم و به محض دیدن یک خطا و اشتباه، رشته برادری را پاره نکنیم. امیرمؤمنان علی علیه السلام می فرماید: هرکس برای هر خطایی از برادران کناره گیری کند، دوستانش کاهش می یابند.(2)

بنابراین، تحمل لغزش های دیگران، به ویژه برادران دینی، اصل مهمی در زندگی اجتماعی است. انسان اگر می خواهد در دنیا تنها نماند، بلکه دوست دارد به سروری و آقایی برسد، باید اهل تحمل باشد. تحمل لغزش های اطرافیان از عوامل موفقیت در زندگی اجتماعی است.

امیرمؤمنان علی علیه السلام در این باره فرمود: