فرهنگ اخلاقی معصومین علیهم السلام (حرف ب) صفحه 143

می دید، به آنچه می گفت و نمی گفت، عمل می کرد. هرگاه دو کار برایش پیش می آمد و نمی دانست کدام یک بهتر است، می نگریست که کدام یک به خواهش نفسانی نزدیک تر است، پس خلاف آن عمل می کرد. از دردی شکایت نمی کرد، مگر نزد کسی که امید داشت او را بهبود بخشد و جز با کسی که امید خیرخواهی از او داشت، مشورت نمی کرد. دل تنگ و آزرده نمی شد، به خشم نمی آمد، لب به گله و شکایت نمی گشود و به هوس چیزی نمی افتاد. انتقام نمی کشید و از دشمن غافل نبود.

بر شما باد به چنین خوی های پسندیده ای، اگر توان آنها را دارید. و اگر تاب همه آنها را ندارید، فرا چنگ آوردن اندک بهتر است از فروگذاشتن بسیار.(1)

منابع دیگر

1. اخلاق و راه سعادت، اقتباس و ترجمه از «طهاره الاعراق» ابن مسکویه، گفتار پنجم، در انواع محبت، ص 245؛ بانو اصفهانی، نهضت زنان مسلمان، 1360.

2. البیهقی، الکلیدری، قطب الدین، إصباح الشیعه مصباح الشریعه (من اعلام القرن السادس)، تحقیق: ابراهیم البهادری، قم، مؤسسه الامام الصادق علیه السلام، 1416 ه .ق.

3. پتکی، هادی، نقش اخلاق اسلامی در ایجاد وحدت و اخوت اسلامی، تهران، مجمع جهانی تقریب مذاهب اسلامی، معاونت تبلیغات اسلامی، 1415 ه .ق. (این کتاب یکی از مقالات  هفتمین کنفرانس بین المللی وحدت اسلامی در سال 1373 است).

4. پی ریزی اخوت اسلامی در مدینه، قم، مؤسسه در راه حق، 1376.

5. ثقه الاسلام کلینی، الکافی، ج 2،باب حق المؤمن علی أخیه،  ص 169، تهران، دارالکتب الاسلامیه، تهران، 1365.

6. صحفی، محمد، آیین معاشرت و برادری در اسلام، (Principles of Soclety and Fraterhity in Islam) مترجم انگلیسی: مهدی امام حسینی، قم، اهل بیت علیهم السلام، 1376.

7. صدیقی، اسماعیل، آیین دوستی و برادری، قم، روح، 1380.