فرهنگ اخلاقی معصومین علیهم السلام (حرف ب) صفحه 198

بزرگواری

اشاره

«کریم» از اسمای الهی است و در مطلع کلام به آن اسم مبارک توسل می جوییم و از درگاهش چنین می خواهیم:

اَللَّهُمَّ إِنّی أَسْأَلُکَ بِاِسْمِکَ... .یا کَریمُ... اَنْ تُصَلِّی عَلَی مُحَمَّدٍ وَ آلِهِ وَ افْعَلْ وَ بِجَمیعِ الْمُؤْمِنینَ ما اَنْتَ اَهْلُهُ یا أَرْحَمَ الرَّاحِمینَ.(1)

بار الها، کریما! به اسم تو از تو درخواست می کنم (که) بر محمد و آلش درود فرستی و با من و همه مؤمنان آن چنان رفتار کنی که خود سزاوار آنی، ای مهربان ترین مهربانان.

بزرگوار و کریم حقیقی تنها اوست و دیگران باید به این اسم او (کریم بودن) توسل جویند. انسان مؤمن در پی آن است که کریم و بزرگوار شود.

واژه شناسی کریم

کریم از صفات و اسمای الهی و به معنای کسی است که خیر و خوبی فراوانی از او صادر می شود. او جواد و بخشنده ای است که بخشش وی تمام شدنی نیست. او کریم و بزرگوار مطلق (و یگانه) است.(2) کریم (در مقام انسانی)، کسی است که دربردارنده انواع خوبی و بزرگی و فضیلت ها باشد.(3)

باید دانست که کرم و بزرگواری حقیقی از آنِ خداست و سپس هرکس به آن کریم واقعی ایمان داشته و تسلیم او باشد، کریم است.

1- [1] . ابراهیم بن علی عاملی کفعمی، المقام الأسنی، قم، مؤسسه قائم آل محمد، 1413ه . ق، ص94.
2- [2] . لسان العرب، ج12، ص510.
3- [3] . در لغت، کریم را «صَفُوح» هم معنا کرده اند، صفوح؛ یعنی بسیار بسیار عفو کننده و اهل گذشت. نک:لسان العرب، ذیل ماده «کَرُمَ».