فرهنگ اخلاقی معصومین علیهم السلام (حرف ب) صفحه 212

دارند که بدان وسیله بزرگی خاصی نزد خدا پیدا می کنند و به معنای واقعی کلمه، بزرگ به شمار می روند. بزرگی واقعی به این است که انسان نزد خدا بزرگ باشد. البته با توجه به معیارهایی که در روایات بیان شده، اگر شخصی آنها را در خود جمع کند، نزد خلق خدا هم عزیز و بزرگ خواهد بود.

از امام صادق علیه السلام روایت شده است که:

شَرَفُ الْمُؤْمِنِ صَلاتُهُ بِاللَّیلِ وَ عِزُّهُ کَفُّ الْأَذی عَنِ النّاسِ.(1)

بزرگی مؤمن، نماز شب اوست و عزت او خودداری از آزار رسانی.

در سخن دیگری فرمود:

بزرگی مؤمن به شب زنده داری اوست و عزتش به بی نیازی از مردم.(2)

بنابراین، ایمان، قیام در شب و اهل نماز و دعا بودن از عوامل بزرگی است و انسان های مؤمن به وسیله این نشانه ها، شرافت خاصی نزد خدا و فرشتگان الهی پیدا می کنند.

بزرگی در پرتو سه عامل مهم و کلی دست یافتنی است:

1. ایمان به خدا، با او ارتباط حقیقی داشتن، اهل عبادت و توبه و ناله بودن؛

2. به دست آوردن دانش، ادب و فروتنی؛

3. در بُعد عملی، رسیدگی به جامعه، دوری از اسراف و تبذیر، آزار نرساندن به مردم و دور بودن از پستی ها و خواهش های حقیر.

منابع دیگر

1. انسان شناسی، مؤسسه آموزشی و پژوهشی امام خمینی رحمه الله، قم، مؤسسه آموزشی