فرهنگ اخلاقی معصومین علیهم السلام (حرف ب) صفحه 236

دیگران ارتباط پیدا کند. این زبان می تواند انسان را به بهشت رهنمود سازد یا راهی دوزخ کند.

یکی از رفتارهای نامناسب اجتماعی که می تواند آرامش افراد و در نتیجه آرامش خانواده و جامعه را بر هم زند و به زبان آدمی مربوط است، بهتان زدن است که گناهی نابخشودنی به شمار می رود. بهتان زدن به حق الناس ربط پیدا می کند و زیان های آن به یک نفر یا خانواده محدود نمی شود. این سنت و روش ناپسند اگر در جامعه ای رواج یابد، آن جامعه را به تباهی می کشاند؛ زیرا هیچ کس نمی تواند به دیگری اعتماد کند و زندگی عادی دچار مشکل می شود.

خداوند در قرآن کریم هنگام طرح مسئله بهتان و افک (همان افترا و نسبت زشت و دروغ دادن به دیگران)، مرتکبان آنها را نکوهش می کند.

بهتان از دیدگاه قرآن کریم

اشاره

«بُهت» هم خانواده کلمه بهتان، است. بهُت به معنای متحیر ماندن است. انسان بُهت زده، کسی است که از حادثه ای متحیر شده باشد. در قرآن کریم آنجا که داستان ابراهیم علیه السلام را نقل می کند، کلمه «بُهت» را به کار می برد. حضرت ابراهیم علیه السلام به پادشاهی چنین می گوید:

«پروردگار من همان کسی است که زنده می کند و می میراند.» (آن پادشاه) گفت: من هم زنده می کنم و هم می میرانم. ابراهیم گفت: خدای من، خورشید را از خاور برمی آورد. تو آن را از باختر برآور.

«فَبُهِتَ الَّذی کَفَرَ؛ پس آن کس که کفر ورزیده بود، مبهوت ماند.» و خداوند قوم ستم کار