فرهنگ اخلاقی معصومین علیهم السلام (حرف ب) صفحه 241

می کردند. این گونه بهتان زدن، گاهی به صورت احادیث جعلی و اسرائیلیات و گاهی به صورت بدعت، خود را نشان می داد. این نوع بهتان برمی گردد به همان بهتان و نسبت ناروا به خدا.

جالب است بدانید دشمنان که از شیوه بهتان و افترا استفاده می کردند تا حق و حق جویان را از صحنه خارج کنند، گاهی اوقات می گفتند: پیامبر اهل افترا و بهتان است و چیزهایی را از خود می سازد و به خدا نسبت می دهد.

خداوند در قرآن کریم برای باطل کردن این سخن کافران و مخالفان دین به یاری پیامبر برمی خیزد و می فرماید:

آیا می گویند آن را به دروغ ساخته است؟ بگو: اگر راست می گویید، سوره ای مانند آن را بیاورید و هر که را جز خدا می توانید فرا خوانید. (یونس: 38)

آیا می گویند: آن را بافته است؟ (نه چنین است)، بلکه آن حق و از جانب پروردگار توست تا مردمی را که پیش از تو بیم دهنده ای برای آنان نیامده است، هشدار دهی، امید که راه یابند. (سجده: 3)

3. بهتان به مردم

بهتان زدن به دیگران یکی دیگر از انواع بهتان است که می تواند در حسادت، بخل و بدبینی یا انتقام جویی ریشه داشته باشد.

بهتان، کاری ناپسندیده و زشت است. زشتی آن وقتی بیشتر می شود که انسان کاری را انجام دهد و سپس همان کار را به دیگری نسبت دهد. برای نمونه، _زلیخا _که نیت بدی در سر می پروراند و می خواست به شوهر خود خیانت کند، در پی حضرت _یوسف _علیه السلام بود، ولی این کار زشت خود را به حضرت یوسف علیه السلام نسبت داد.

قرآن کریم به این نوع بهتان اشاره دارد و می فرماید:

وَ مَنْ یَکْسِبْ خَطیئَهً أَوْ إِثْمًا ثُمَّ یَرْمِ بِهِ بَریئًا فَقَدِ احْتَمَلَ بُهْتانًا وَ إِثْمًا مُبینًا. (نساء: