فرهنگ اخلاقی معصومین علیهم السلام (حرف ب) صفحه 243

علمای اصول می گویند چیزی را که عقل مستقلاً زشتی و قبیح بودن آن را درک می کند، شرع هم آن را قبیح و زشت می شمارد و زشتی و قبح از نظر شرعی، همان مصداق حرمت است. البته از راه دیگری هم می توان حرمت بهتان را به دست آورد. ما می دانیم که غیبت کردن جزو گناهان کبیره و حرام است. غیبت؛ یعنی بیان آن چیزی که در دیگران هست، ولی او راضی نیست کسی آن را اظهار کند. وقتی غیبت به این معنا حرام است، پس بهتان به طریق اولی حرام خواهد بود؛ زیرا بهتان، اظهار چیزی است که در دیگران وجود ندارد. این نوع استدلال را اصطلاحاً «مفهوم موافق» گویند که همه این نوع مفهوم را و حکم مستفاد از آن را صحیح می دانند.

2. کتاب

قرآن کریم، افترا زننده و بهتان زننده را ستم کار معرفی می کند و در بعضی آیات، چنین فردی را غیر مؤمن و دروغ گو می شمارد. که حرمت بهتان را از این آیات می توان فهمید:

و کیست ستم کارتر از آن کس که بر خدا دروغ می بندد یا می گوید به من وحی شده است، در حالی که چیزی به او وحی نشده باشد و آن کس که می گوید به زودی نظیر آنچه را خدا نازل کرده است، نازل می کنم و کاش ستم کاران را در گرداب های مرگ می دیدی که فرشتگان به سوی آنان دست هایشان را گشوده اند و نهیب می زنند جان هایتان را بیرون دهید، امروز به سزای آنچه به ناحق به خدا دروغ می بستید و در برابر آیات او تکبر  می کردید به عذاب خوار کننده کیفر می یابید.(انعام: 93)

إِنَّما یَفْتَرِی الْکَذِبَ الَّذینَ لا یُؤمِنُونَ بِ آیاتِ اللّهِ وَ أُولئِکَ هُمُ الْکاذِبُونَ. (نحل:105)

تنها کسانی افترای دروغ می بندند که به آیات خدا ایمان نیاورده اند و آنان همان دروغ گویانند.