فرهنگ اخلاقی معصومین علیهم السلام (حرف ب) صفحه 249

نکته دیگر اینکه باز نمی گوید چرا شما به خودتان گمان خوب نبردید؟ می گوید: چرا مؤمنین و مؤمنات به خودشان گمان خوب نبردند؟

اولاً زن و مرد را با هم ذکر می کند؛ یعنی زن و مرد ندارد و ثانیاً کلمه ایمان را دخالت می دهد. می خواهد بگوید ایمان ملاک وحدت و اتحاد است و... در واقع، می خواهد بگوید: ای مردان مؤمن  و ای زنان مؤمن، آیا اگر به شما چنین تهمتی زده بودند، حاضر بودید تهمتی را که به خودتان زده اند، بازگو کنید و هر جا بنشینید، بگویید به من چنین تهمتی زده اند... .

(پس) حرف بدی را که مردم برای شما جعل کرده اند، دیگر خودتان اشاعه نمی دهید... آن وقتی که شنیدید، چرا مؤمنین گمان خوب درباره خودشان نبردند؟ چرا همان جا که شنیدند، نگفتند این یک دروغ بزرگ است؟ پیغمبر اکرم صلی الله علیه و آله یک ماه یا بیشتر سکوت کرد. مسلمانان غافل به جای اینکه روز اول بگویند: «هذا اِفْکٌ مُبینٌ»، این واقعه دروغ است، واقعه جعل شده را بازگو کردند. نشستند و گفتند: شنیدیم و آن را نقل مجالسشان کردند. قرآن می گوید: شما روز اول باید می گفتید: «هذا اِفْکٌ مُبینٌ». پس بعد از این آگاه باشید این افک ها که در میان شما جعل می شود، فوری بگویید: «هذا اِفْکٌ مُبینٌ».

بزرگ ترین موعظه الهی در مسائل اجتماعی و حکومتی این است که «یَعِظُکُمُ اللّه ُ اَنْ تَعُودوا لِمِثلِهِ اَبَداً»؛ خدا موعظه می کند شما مسلمان ها را که مبادا دیگر به مانند این قضیه برگردید و تکرار کنید. تا دامنه قیامت متوجه باشید که دیگر ابزار دست یک جمعیت نشوید. دروغ های دشمنان را علیه خودتان اشاعه ندهید».(1)

2. از خیانت کاران و بهتان زنندگان پشتیبانی مکن