فرهنگ اخلاقی معصومین علیهم السلام (حرف ب) صفحه 259

مگر نه این است که بهشت حق است و مگر نه این است که انسان روزی از این دنیای مادی رخت برمی بندد و مگر نه این است که انسان یک وجود باقی است.  اگر انسان برای بقا و برای بهشت آفریده شده است، پس چرا نباید بحث بهشت در جامعه زنده بماند؟ چرا نباید هم و غم مردم، پیر و جوان، زن و مرد، بهشت باشد، مگر بهشت، هدف کوچکی است؟

مردم می دانند که بهشت حق است، ولی  این باور باید چنان در زندگی حضور یابد که منشأ آثار پربرکتی شود. هرگاه بهشت را به عنوان یک هدف دست یافتنی باور کردیم، آن هم باوری از ژرفای جان، آن گاه می توان تصور کرد که چه حرکت و جنب و جوشی در افراد جامعه به وجود می آید. باید باور کرد که بهشت؛ یعنی سعادت انسان. اگر آدمی طالب قدرت و رفاه و لذت پایدار هست _ که هست _ پس باید در جهت رسیدن به بهشت حرکت کند. اگر او طالب خوبی ها و راحتی ها است، باید بداند که تنها در بهشت به آنها می رسد و اساساً پرتویی از آن لذت های عالی و متعالی است که در دنیا تابیده و بشر را این چنین حیران و مبهوت گردانیده است. قطره ای از بهشت الهی در دنیا جلوه گر شده و سایه ای از آن نعمت ها در دنیا نمود پیدا کرده است که چنین غوغایی در عالم آفریده است.

لذت دنیا، خود، نشانه ای از لذت بهشت است. اگر خوردن و آشامیدن لذتی دارد، بنگر در بهشت چه لذتی دارد. اگر ازدواج و نکاح لذتی دارد، باید نگریست در بهشت چه می گذرد. اگر انس و الفت با حضرت حق، علم و معرفت، شهود خلقت، لذتی دارد، پس بنگر این حقایق در بهشت چه جلوه هایی دارند. حقیقت آن است که یاد بهشت، آن گونه که شایسته است، در دل پیر و جوان و زن و مرد جوانه نزده است. مگر می شود کسی بهشت را