فرهنگ اخلاقی معصومین علیهم السلام (حرف ب) صفحه 27

تا هفت سالگی باید در بازی کردن آزاد باشد. این دوره از زندگی در آینده فرد اثر فراوان دارد و می تواند شخصیت متعادل آدمی را در آینده شکل دهد.

اسلام در کنار بازی کودک به تعلیم و تربیت او نیز توجه دارد. هر چند اسلام، آموزش رسمی را از هفت سالگی تجویز می کند، این به آن معنا نیست که کودک تا  هفت سالگی از هرگونه تعلیم و تربیت دور باشد. با توجه به دو مسئله بازی و تعلیم و تربیت، می توان به نظریه ترکیبی درباره کودک رسید و آن اینکه تا هفت سالگی، تعلیم و تربیت باید در قالب بازی باشد و باید از آموزش صرف دوری جست. به همین دلیل، کارشناسان تعلیم و تربیت باید انواع بازی های کودکانه را اختراع کنند تا کودک با بازی کردن و لذت بردن از آنها با مفاهیم دینی و اجتماعی آشنا شود.

د) بازی و تفریح در بزرگ سالی از اهمیت فراوان برخوردار است و باید به صورت برنامه ریزی شده در زندگی هر مسلمان قرار گیرد.

بر همین اساس، در روایات می خوانیم که فرد عاقل، مسلمان و مؤمن، وقت خود را به سه بخش تقسیم می کند: ساعتی را برای کار و معاش، زمانی را برای عبادت و مناجات و لحظه هایی را برای لذت های حلال و تفریح و بازی اختصاص می دهد.

کسانی که در زندگی خود تفریح و بازی و لذت حلال دارند، در دو زمینه دیگر؛ یعنی کار و عبادت کام یاب تر هستند.

ه) اسلام، سرگرمی ها و بازی ها را مباح می داند و بدان سفارش می کند. البته اسلام بعضی سرگرمی ها و بازی ها را نمی پسندد و از آنها نهی می کند و بعضی را حرام می داند.

این گونه بازی ها معیارهای خاصی دارد که به شماری از آنها اشاره می شود:

یک _ بازی که جنبه قمار و برد و باخت داشته باشد.