فرهنگ اخلاقی معصومین علیهم السلام (حرف ب) صفحه 288

اگر انسان بداند و باور کند که مؤثر حقیقی در جهان فقط خداست، در برابر همه مشکلات استوار و محکم می ایستد و هیچ گاه در گرداب بی تابی گرفتار نمی شود. او می داند خداوند، ناظر و نگهبان اوست و عادل، مهربان و حکیم نیز هست. افزون بر آن، همه چیز از اوست، از درد و شفا و آسانی و سختی گرفته تا  غم و شادی. در کنار همه اینها، خدا بی حکمت کار نمی کند. از جمع بندی اینها به خیالی آسوده می توان دست یافت و دیگر شکوه و شکایت و بی تابی و ناشکیبایی معنا نخواهد داشت.

انسان مؤمن، انسان مخلص و یکتاپرستی است که در همه احوال می گوید:

اِیّاکَ نَعْبُدُ و ِاِیّاکَ نَسْتَعِینُ.

خدایا، تو را می پرستم و بس. از تو یاری می جویم و بس.

او همانند مولای خویش ابا عبدالله الحسین علیه السلام می گوید:

رِضاً بِرِضاکَ لا مَعْبُودَ سِواکَ.

راضی به رضای تواَم و معبودی جز تو ندارم.

چنین انسانی در همه احوال می گوید:

الحَمْدُ للّه ِ عَلی کُلِّ حالٍ.

2. بی تابی از نظر بُعد اخلاقی انسان

بی تابی با خلق و خوی آدمی ارتباط مستقیم دارد؛ یعنی ریشه بی تابی را می توان در روحیات اخلاقی آدمی جست وجو کرد. قرآن کریم به این بُعد توجه دارد و می فرماید:

اذا مَسَّهُ الشَّرُّ جَزُوعا. (معارج: 20)

هر گاه بدی به انسان رسد، او بی تابی می کند و به عجز و لابه می پردازد.

در این میان، پرسش اساسی این است که چرا بعضی انسان ها هنگام برخورد با مشکلات، بی تاب می شوند؟