فرهنگ اخلاقی معصومین علیهم السلام (حرف ب) صفحه 31

بیهوده نیست؛ چون نفس بازی کردن برای او خوب است. مایه رشد روحی و جسمی اوست و می گویند در واقع، در عالم هم هیچ کار باطلی وجود ندارد. همه کارهای لغو و باطلی که ما در دنیا می گوییم، لغو و باطل های نسبی است و  این حقیقتی است.

بعضی از افراد عادت دارند با تسبیح بازی کنند. اگر از خود آنها بپرسید: شما چرا این تسبیح را می گردانید، فایده این کار چیست؟ می گویند: هیچ. این راست است، ولی آن طور هم که خودشان می گویند، بی فایده نیست؛ یعنی اگر بگوییم آیا شما بر اساس منطق این کار را می کنید، از نظر اینکه شما مرد صاحب عقل و منطقی هستید، فکری کرده اید و اثری بر این کار فرض می کنید؟ می گویند: نه. پس این کار بیهوده است. امّا این کار را که عقل و منطق آنها نمی کند، عادتی در دستشان هست و آسایش آنها به این است که این کار را بکنند. از نظر آن قوه ای که آسایشش در این کار تأمین می شود، این کار لغو نیست. از نظر آن قوه ای لغو است که فعالیتی در اینجا نداشته است.(1)

منابع دیگر

1. آذر، رسول، بازی و اهمیت آن، تبریز، احرار، 1373.

2. احسایی، ابن ابی جمهور، عوالی اللآلی، قم، انتشارات سیدالشهداء، 1405ه . ق، ج1، فصل 7، ص 122، فصل 9، ص243، فصل 10، ص260.

3. ات، ارنست، از بازی تا یادگیری، بی جا، انجمن ملی اولیا و مربیان ایران، 1354.

4. بی، استفان گریوز... (و دیگران)، بازی و رشد، برگردان: مهدی قراچه داغی، تهران، پیک بهار، 1378.

5. بهشتی، احمد، اسلام و بازی کودکان، تهران، وزارت آموزش و پرورش، اداره کل تربیت بدنی، 1366.

6. کلینی، محمد بن یعقوب، الکافی، تهران، دارالکتب الاسلامیه، سال 1365، ج 6 ، باب