فرهنگ اخلاقی معصومین علیهم السلام (حرف ب) صفحه 7

به چیزی برای گذراندن وقت.(1) در زبان عربی، «لعب» معادل واژه «بازی» است که در قرآن کریم و روایات، بارها به کار رفته است. «لعب» در زبان عربی با «بازی» در زبان فارسی کمی تفاوت دارد.

برای روشن شدن معنای «لعب» و مقایسه آن با واژه «بازی» باید به فرهنگ های لغت عرب مراجعه کرد. در فرهنگ لغت _لسان العرب_ چنین آمده است:

لَعِبْ و لَعْب ضدُّ الجِدّ... یُقال لِکُلِّ مَنْ عَمِلَ عَمَلاً لا یُجْدی عَلَیْهِ نَفْعاً: اِنَّما اَنْتَ لاعبٌ.(2)

لَعِب و لَعْب ضد جدّ است؛ (یعنی کار غیر جدی را لَعْب و لَعِب می نامند) و به کسی که کاری را انجام دهد که هیچ گونه سودی برای او دربرندارد، می گویند: تو بازی کننده هستی.

در _مفردات الفاظ قرآن _درباره «لعب» چنین آمده است: اصل و ریشه این کلمه، واژه «لُعاب» است و «لعاب»، بزاق دهان است که روان باشد. «لَعِبَ فلانٌ»، هنگامی گفته می شود که شخصی یک کار را بدون هیچ گونه غرض و هدف صحیحی انجام داده باشد.(3)

_مجمع البحرین_ در جایی اشاره می کند که واژه لِعْب در عرف، واژه شناخته شده ای است و مردم، مفهوم لعب را به خوبی می شناسند و به تعریف و توضیح نیاز ندارد.

به طور کلی، «لعب» در معانی زیر به کار می رود:

1. شوخ و شوخی

رسول خدا صلی الله علیه و آله فرمود:

1- [1] . فرهنگ فارسی معین، ج1، ص457.
2- [2] . لسان العرب، ج1، ص739.
3- [3] . مفردات الفاظ قرآن کریم، ذیل ماده «لعب».