فرهنگ اخلاقی معصومین علیهم السلام (حرف ب) صفحه 79

خداوند تقاضای فرزند کرد و با اطمینان و آرامش گفت: پروردگارا، استخوانم سست شده و شعله پیری تمام سرم را فراگرفته است و من هرگز در دعای تو، از اجابت محروم نبوده ام:

وَ لَمْ أَکُنْ بِدُعائِکَ رَبِّ شَقِیًّا.(مریم: 4)

در جای دیگر چنین می فرماید:

قالَ إِنّی عَبْدُ اللّهِ آتانِیَ الْکِتابَ وَ جَعَلَنی نَبِیًّا وَ جَعَلَنی مُبارَکًا أَیْنَ ما کُنْتُ وَ أَوْصانی بِالصَّلاهِ وَ الزَّکاهِ ما دُمْتُ حَیًّا وَ بَرًّا بِوالِدَتی وَ لَمْ یَجْعَلْنی جَبّارًا شَقِیًّا. (مریم: 30 - 32)

من بنده خدایم، او کتاب (آسمانی) به من داد و مرا پیامبر قرار داده است. و مرا هر جا که باشم، وجودی پر برکت قرار داده است و تا زمانی که زنده ام، مرا به نماز و زکات سفارش کرده است و مرا نسبت به مادرم نیکوکار قرار داده است و جبّار و شقی قرار نداده است.

از این آیات به اعتبار «تُعْرَفُ الاَشْیاءُ بِأَضْدادِها» می توان مسیر سعادت و خوشبختی را از مسیر شقاوت و بدبختی باز شناخت.

معیارهای سعادت و خوشبختی عبارتند از:

1. بندگی خدا؛

2. برکت آفرین بودن برای بندگان خدا؛

3. پیمودن راه نماز و زکات (یعنی ارتباط همیشگی با خدا و بندگان او داشتن)؛

4. نیکوکاری نسبت به پدر و مادر.

رفتار ضد این معیارها نیز می تواند زمینه ساز بدبختی انسان باشد.

خداوند هنگام بیان داستان حضرت آدم علیه السلام، به راه سعادت و شقاوت اشاره می کند و در سوره طه چنین می فرماید: