فرهنگ اخلاقی معصومین علیهم السلام (حرف ب) صفحه 8

الْمُؤمِنُ دَعِبٌ لَعِبٌ وَ المُنافِقُ قَطِبٌ وَ غَضِبٌ.(1)

مؤمن، شوخ طبع و اهل مزاح است و منافق، عبوس و خشمناک است.

در حدیث آمده است:

لا یَأْخُذَنَّ اَحَدُکُمْ مَتاعَ اَخیهِ لاعِباً جادّاً.(2)

هیچ کس وسایل برادر دینی خود را به شوخی و جدّی برندارد.

به شوخی برندارد؛ یعنی قصد سرقت ندارد، ولی جدّی است، به این معنا که با این عمل جداً می خواهد برادر دینی خود را ناراحت کند. بنابراین، فرموده است: «لاعبا جادّاً»؛ وسایل برادر دینی خود را برندارید.

2. کاری که هدف عقلانی ندارد

واژه لعب در کاربرد قرآن کریم، به این معنا نزدیک تر است:

اَوَ اَمِنَ اَهلُ الْقُری اَنْ یَأْتِیَهُمْ بَأْسُنا ضُحیً وَ هُمْ یَلْعَبُونَ. (اعراف: 98)

و آیا ساکنان شهرها ایمن شده اند از اینکه عذاب ما نیم روز _ در حالی که به بازی سرگرمند _ به ایشان در رسد؟

3. بازی و تفریح

«لعب» به معنای بازی و تفریح فقط در یک  جای قرآن کریم آمده است. آن گاه که داستان حضرت یوسف و برادرانش را نقل می کند، می فرماید: برادران یوسف علیه السلام به پدر خویش، حضرت یعقوب، عرضه داشتند: پدر جان، ما خیرخواه یوسف هستیم. فردا او را با ما بفرست تا (در چمن) بگردد و بازی کند و ما به خوبی نگهبان او خواهیم بود. (یوسف: 120)

در این نوشتار، «لعب» به همین معنای (بازی و تفریح) است.

گاهی در روایات، واژه دیگری هم به معنای بازی و تفریح آمده که همان