فرهنگ اخلاقی معصومین علیهم السلام (حرف ب) صفحه 99

توبه پذیر بودن خداوند و قبول توبه بندگان و در مواردی جبران کردن گذشته، کمبودها و نقصان ها، راهی است که خداوند مهربان برای خروج از بدبختی قرار داده است. این راه به روی همه انسان ها باز است.

از دیدگاه اسلام، انسان تا زمانی که زنده است، می تواند، از راه بدبختی برگردد و حق ناامید شدن را ندارد؛ که ناامیدی از رحمت گسترده الهی، گناه کبیره شمرده شده است. بر همین اساس، حضرت حق درباره کافران و منافقان که در مسیر بدبختی و شقاوت گام بر می دارند، به طور صریح و روشن به پیامبر خود می فرماید: به کافران بگو اگر باز ایستند و این راه را ادامه ندهند و حرف حق را بپذیرند، خداوند، گذشته را می آمرزد. این؛ یعنی خروج از بدبختی و شقاوت:

قُلْ لِلَّذینَ کَفَرُوا إِنْ یَنْتَهُوا یُغْفَرْ لَهُمْ ما قَدْ سَلَفَ وَ إِنْ یَعُودُوا فَقَدْ مَضَتْ سُنَّتُ  اْلأَوَّلینَ. (انفال: 38)

به کسانی که کفر ورزیده اند بگو: اگر باز ایستند (و نهی پذیر گردند و ایمان آورند) آنچه گذشته است، برایشان آمرزیده می شود و اگر به کارهای گذشته باز گردند، سنّت خداوند در گذشتگان، در باره آنها جاری می شود (و حکم نابودی آنها صادر می گردد).

باید دانست که راه جلوگیری از بدبختی حقیقی، همان آخرین سفارش پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله؛ یعنی چنگ زدن به قرآن و عترت است.

اعتقاد به قرآن و روی آوردن به آن؛ یعنی روی آوردن به خدا و قیامت، یعنی اعتقاد به نبوت و وحی و چنگ زدن به عترت، یعنی اعتقاد به ولایت و امامت، یعنی چنگ زدن به دامن مفسران حقیقی قرآن کریم. اگر این سلسله ادامه یابد، هیچ گاه جامعه انسانی دچار بدبختی و گمراهی نمی شود.

لَنْ تَضِلُّوا اَبَداً.