روش دوست یابی صفحه 181

وصیّت امیرمؤمنان علیه السلام به فرزندش امام حسن علیه السلام درباره معاشرت با دوستان

سزاوار است ما این را به بخشی از وصیت جاوید امیرمؤمنان علیه السلام به فرزندش امام

حسن علیه السلام پایان دهیم. به خدا سوگند که آن بزرگترین دستور اجتماعی و برترین قانون اخلاقی است که همه مبانی عالیترین نمونه دوستی را در برگرفته و برای برقراری برادری

و دوستی صادقانه راهی روشن ترسیم کرده به طوری که هر کس خواهان زندگی اجتماعی سعادتمندانه است از تدبّر در معانی و عمل به محتوای آن بی نیاز نیست.

فرموده است: «خود را وادار کن بر پیوستن به دوست خویش به هنگام جدایی او، و بر مهربانی و دوستی به هنگام روی گردانیدن او، و بر بخشش در وقت بخل ورزی او، و بر نزدیکی به هنگام دوری جستن او، و بر نرمی هنگام درشتی کردن او، و بر عذر در وقت بدکرداری او تا آن جا که گویا تو او را بنده ای و او را بر تو نعمتی است. و زنهار از این که این روش را در غیر جای خود به کار بری یا نسبت به کسی که شایستگی آن را ندارد به

جا آوری. دشمن دوستت را به دوستی مگیر تا به دوست خود دشمنی کرده باشی. خدعه و فریب به کار مبر که این خوی فرومایگان است. برای دوستت پند را خالص و بی آلایش کن خواه (اندرز تو نزد او) نیکو باشد یا زشت. و در همه احوال به او کمک کن.

و با او باش در هر جا که باشد. خواهان مجازات دوست خود مباش هر چند بر دهنت خاک بپاشد. به دشمنت احسان و نیکی کن که آن شیرین تر از پیروزی است. خشم را کم کم فرو ده چه من آشامیدنی شیرینتر و گواراتر از آن در پایان ندیدم. با شک از دوستت مبر و پیوندت را با او بی آن که خشنودی او را بخواهی قطع مکن. در برابر کسی که با تو