غفلت، علل و آثار آن صفحه 134

پانزدهم خرداد و انقلاب اسلامی در سال 1357، نمونه هایی از این حقیقتند که در هر کدام از آنها، روحانیت متعهد نقش اصلی را داشته و از عناصر اساسی آن بوده است. روشن گری عالمان دین، تنها درباره مسائل اجتماعی و سیاسی نیست، بلکه غفلت زدایی در حوزه فرهنگ و اندیشه از رسالت های اصلی آنان به شمار می رود.

امام حسن مجتبی علیه السلاممی فرماید:

فَضْلُ کافِلِ یَتیمِ آلِ مُحَمَّدٍ الْمُنقَطِعِ عَنْ مَوالِیهِ النّاشِبِ فِی رُتْبَهِ الجَهْلِ یُخْرِجُهُ مِنْ جَهْلِهِ وَ یُوضِحُ لَهُ مَا اشْتَبَهَ عَلَیهِ عَلی فَضْلِ کافِلِ یَتیمٍ یُطْعِمُهُ وَ یَسْقِیهِ کَفَضْلِ الشَّمْسِ عَلی السُّها.(1)

امتیاز سرپرست مردمان دورافتاده از امامان و اولیایشان و فرورفته در وادی جهالت که آنان را از غفلت و نادانی شان نجات می دهد و امور مشتبه را برایشان روشن می کند، بر کسی که کفالت یتیم بی پدری را بر دوش دارد و به او آب و غذا می دهد، همچون امتیاز خورشید بر ستاره سُهاست.

آوردن خورشید برای بیان این برتری، نشان دهنده نقش برجسته عالمان دین در روشن گری اندیشه هاست؛ همچنان که آوردن «سها» - که ستاره ای کم نور در دبّ اصغر است - (2) در برابر آن، بیانگر این نکته است که سرپرستی کودک بی پدر هم با ارزش است، ولی در مقایسه با کفالت نوع اول، چنان ناچیز است که در شعاع آن دیده نمی شود و چون به چشم نمی آید، با آن قابل مقایسه نیست.