غفلت، علل و آثار آن صفحه 141

هیچ اتفاقی رخ نداده است که این نشانه بزرگواری شخصیت انسان خواهد بود. امیرمؤمنان علی علیه السلام می فرماید: «أَشْرَفُ خِصالِ (الْکَریمِ)، غَفْلَتُکَ عَمَّا تَعْلَمُ؛ شریف ترین ویژگی (انسان کریم) این است که از آنچه می دانی، تغافل کنی».(1)

در مورد گناهان، هر چند فاش کردن آن نزد دیگران، گناهی بزرگ است،(2) ولی در بسیاری موارد، با هدف نهی از منکر، بازگو کردن آن به خود گناه کار واجب است، در حالی که در مورد لغزش های عرفی، نادیده انگاری آن حتی برای خود شخص نیز نیکو بوده و از کرامت نفس است.

روایت شده است که روزی گروهی در محضر امام صادق علیه السلامبودند و آن حضرت برای آنها سخن می گفت. در همین حال، شخصی از کسی نام برد و از او نزد امام گلایه کرد. آن حضرت به او فرمود: «چه کسی به طور کامل برادر توست و مردان بی عیب کجایند؟»(3) یعنی مردمانی که به تمام وظایف خود در برابر دیگران عمل کنند، بسیار اندکند و نادیده انگاشتن خطاها و کوتاهی های دیگران، ضامن حفظ پیوندها است.

امام علی علیه السلاممی فرماید: «مَنْ لَمْ یَتغافَلْ و لایَغُضَّ عَنْ کَثِیرٍ مِنَ الأُمُورِ تَنَغَّصَتْ عَیْشَتُهُ؛ هر که از بسیاری کارها چشم پوشی نکند،

1- . مستدرک الوسائل، ج 2، ابواب احکام العشره، باب 46، ص 71، ح 1.
2- . نک: وسائل الشیعه، ج 8، ابواب احکام العشره، باب 157، ص 609، ح 5 و باب 158، ح 5؛ مستدرک الوسائل، ج2، باب 137، ص 108، ح 1.
3- . اصول کافی، ج 2، ص 651.