گزیده معراج السعاده صفحه 12

وطن اصلی خود بر گردد.

بدن امری است فانی که بعد از مردن از هم ریخته می شود و چنین هست تا روزی که به امر پروردگار، دوباره برای حساب و عقاب و پاداش جمع کرده شود؛ امّا نفس امری است باقی که اصلاً از برای او فنائی نیست.

5. آدمی به واسطه نفس مناسبت با فرشته دارد

از آن چه گفتیم دانسته شد که انسان دو جنبه دارد: یکی جنبه روحانیّت که مناسبت دارد با ارواح طیّبه و پاکیزه و فرشتگان. دیگری جنبه جسمانیّت که تناسب دارد با حیوانات و جانوران درنده. انسان با این دو جنبه، مدّتی کوتاه در این جهان اقامت می کند؛ پس به کمک جنبه روحانی مسافرت به عالم اعلی می نماید و با ساکنان عالم قدس همنشین می شود. آن کس که مشتاق رسیدن به عالم قدس است باید روزبروز در ترقّی و تکامل باشد و کدورتهای جسمانی را از خود بیفشاند تا آثار جزء روحانی وجودش بر جنبه جسمانی اش غلبه کند تا هنوز در این جهان مادّی است، دلش به نور الهی روشن شود و از مبدء فیض بهره های معنوی دریافت کند تا روشنی دل و صفای خاطر پیدا نماید. با چنین حالی، وقتی ساعت جدایی فرا رسد همه پرده های تاریک طبیعت از پیش دیده بصیرتش بر داشته می شود. به سرور ابدی و راحت سرمدی می رسد و هر لحظه نوری تازه بر دلش می تابد و شوق عالم بقا بر دلش سرازیر می شود و می گوید:

حجاب چهره جان می شود غبار تنم

خوشا دمی که از آن چهره پرده بر فکنم

بدن او مقیم خطّه خاک است و دل او مصاحب عالم افلاک بجز رضای خدا را نجوید و سخنی که نه از برای اوست نگوید و راهی که نه بسوی اوست نپوید تا برسد به جایی که محرم قرب گردد و بیابد آن چه را که هیچ چشمی ندیده و هیچ گوشی نشنیده که: فَلا تَعْلمُ نَفْسٌ مَا اُخْفِیَ لَهُم مِن قُرّهِ اَعْیُنٍ جَزاءً بِما کانُوا یَعْمَلونَ؛