گزیده معراج السعاده صفحه 79

درای حرام است. لعن عبارت است از دور دانستن و رانده شدن از رحمت خداوند متعال و این کار نیز بدون مجوّز شرعی در حق کسی جایز نیست. به سه طبقه لعن فرستادن جایز است: کافران، ظالمان و فاسقان. چنان که مثلاً می توان گفت: لعنه الله علی الکافرین و ...

در قرآن کریم آمده است: اُوِلِئکَ یَلْعَنُهُمُ اللّهُ وَیْلعَنُهُم اللاّعِنُونَ؛ «آنها که (کتمان حق می کنند) خداوند آنها را لعنت می کند - و هم دیگر لعنت کنندگان» (بقره/159).

همچنان که لعن ونفرین بر کسانی که مستحق آن نباشند مذموم و زشت است. دعا بر برادر مسلمان بسیار پسندیده است و موجب آمرزش گناهان می گردد.

طلب آمرزش و دعا کردن برای مؤنانی که مرده اند بهترین هدیه و تحفه ای است که برای آنان می فرستیم، امّا لعن بهیچ وجه شایسته نیست مگر از سه طبقه که قبلاً اشاره کردیم.

طعنه زدن به مسلمان و برادر دینی عملی است بسیار نکوهیده و زشت.

42. در عجب و مذّمت آن

از صفات زشت دیگر که از قوه غضبیّه بر می خیزد، عُجب است که انسان خود را بزرگ شمارد و از صفت کمال - به تصوّر باطل خود - خویشتن را بهره مند بداند و از خداوند توقّع کرامت داشته باشد و دلال و ناز کند.

پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله فرمود: سه صفت است که از جمله مهلکات است: بخل، هوا و هوس، و عجب نمودن آدمی به نفس خود.

وقتی که انسان طاعتی کرد و آن طاعت و عبادت به نظرش بزرگ آمد و گناهی که کرده است به نظرش حقیر آمد، دچار عُجب شده و در معرض لغزش و فریب شیطان خواهد بود.

کبر و غرور زاده عجب است. مُعْجَب به نفس از مکر خدا غافل و به طاعت