یک گام تا خدا : مباحثی پیرامون تکبر و خودخواهی صفحه 242

عشق به دیگران

یکی از راههایی که این من را خرد می کند، محبت و عشق به دیگران است. دیگران را دیدن و خود را ندیدن است. امام صادق علیه السلام فرمودند:

لَا وَ اللَّهِ لَا یَکُونُ الْمُؤْمِنُ مُؤْمِناً أَبَداً حَتَّی یَکُونَ لِأَخِیهِ مِثْلَ الْجَسَدِ(1)نه به خدا قسم، مؤمن، مؤمن واقعی نمی شود، مگر

این که برادر مؤمن خود را همچون تن خود بداند. اگر دندان ما درد بگیرد، همه بدن ما مختل می شود و بقیه اعضای بدن نمی گویند ما می خوابیم، به ما چه ارتباطی دارد. وقتی دندان درد می کند، همه بدن مستأصل است. انسان نسبت به برادران ایمانی خود هم باید این گونه باشد.

سعدی می گوید: «بنی آدم اعضای یکدیگرند.» یعنی من باید از خود بیرون بیایم و ما بشویم. ضرر دیگران را هم ضرر خود بدانیم. فرمودند: کسی که فقط من می گوید و فقط به دنبال منافع شخصی و به فکر رفاه و آسایش خودش هست، مؤمن نیست. باید برادر مؤمن خود را هم مثل جسد خود بدانی. دست آنها را هم بگیری، آنها را هم بالا ببری. حداقل برای آنها دعا کنی. برای آنها خیر خواهی کنی.

آتش در نیستان

یکی از شعرا تمثیلی زیبا در رابطه با همین مطلب آورده است. می گوید: