نجاه المؤمنین (در اصول دین و اخلاق) صفحه 166

نصیحت و خیرخواهی و نیک پسندی بوده باشد. و آن بر دو قسم است: باطنی و ظاهری؛

اول: آن است که به دل، طالب خوبی و خیر مسلمین باشد.

و دویم: آن است که خیر و صلاح آنها را به جا آورد.

و بدان که عداوت در وقتی حرام است که به سبب وجهی از وجوه شرعیه نباشد. و اما هرگاه به واسطه وجهی از وجوه شرعیه باشد؛ مثل این که آن شخص دشمن از اهل بدعت و ضلالت یا فاسق و فاجر و ظالم و جائر بوده باشد، عداوت و کینه و بغض او را در دل داشتن از این جهت عیبی ندارد. بکله مجرد کراهت قلبیه و گران بودن بر نفس به جهت بعض اوصاف منافره طبع، معلوم نیست که اصلا عیبی داشته باشد. بلی! بغض و عداوت مؤمن به جهت ایمان و صلاح و تقوای او حرام است؛ بلکه کفر است؛ بنابر ظاهر جمله ای از اخبار.

فصل دهم: در حسد است

اشاره

و آن تمنای زوال نعمت است از برادر دینی. و اگر تمنای زوال نداشته باشد بلکه مثل او را از برای خود بخواهد غبطه است، و غبطه مذموم نیست و حسد مذموم است، و کتاب و سنت بر مذمت آن ناطق است.

قال الله تعالی: «أم یحسدون الناس علی مآ ءاتهم الله من فضله ی»(1) ؛

(بلکه به مردم برای آن چه خدا به آنان از افضل خویش ارزانی داشته حسد می ورزند).

و عن النبی صلی الله علیه و آله : الحسد یأکل الحسنات کما یأکل النار الحطب(2) ؛