نجاه المؤمنین (در اصول دین و اخلاق) صفحه 67

فصل اول: در صفات ذمیمه و اخلاق رذیله ای است که از آفات لسان است

اشاره

بدان که زبان از جمله نعمت های عظیمه و منت های جسیمه جناب اقدس الهی است بر انسان؛ زیرا که مطالب محتاج الیه انسان حاصل می شود به زبان، و هم چنین ذکر و دعا و ثنا و شکر و اظهار رضا و افاده و تعلیم و بسیاری از منافع دنیویه و اخرویه.

و آفات آن نیز بسیار است، نباید از آفات آن غافل شد؛ زیرا که زبان جرمش صغیر است و جرمش کبیر است، و معلوم نمی شود ایمان و کفر مگر به شهادت لسان، و زبان دخل و تصرف می نماید و در هر موجودی و معدومی و خالقی و مخلوقی و معلومی و مظنونی و موهومی، و می تواند هر چیزی را اثبات و نفی نماید به حق یا به باطل، و این خاصیت یافت نمی شود در سایر اعضا و جوارح؛ زیرا که چشم به غیر از اجسام، چیز دیگر را دخل و تصرف نمی تواند نمود، و بر زبان همه چیز آسان است و میدان آن وسیع است. پس باید نهایت احتیاط از آن کرد، بسا باشد که یک کلمه از او صادر می شود که موجب کفر است، و باعث بر عذاب ابدی و عقاب سرمدی است. و به این جهت از شارع مقدس تحریص بسیار و تاکید بی شمار بر احتیاط از زبان وارد شده است. که گاه است که بر آن، مفاسد دنیا و عقبی مترتب می شود، و گاه است در مجلسی حرف شری بگوید که باعث بر قتل چندین هزار نفس محترمه شود، یا آن که فتوای نا حقی بدهد که باعث استحلال فروج محترمه و قتل نفوس محترمه و اکل اموال به باطل شود، و هم چنین ممکن است که کلمه خیری بگوید که باعث خلاصی چندین هزار کس از کشتن شود. و چون مفاسد سخن گفتن بسیار است لهذا در شرع شریف تحریص و تاکید بر خاموشی وارد شده است.