نجاه المؤمنین (در اصول دین و اخلاق) صفحه 95

و ظاهر این است که این نیز از معاصی کبیره است؛ زیرا که آن داخل در عنوان اذیت و اشاعه فاحشه است، و هر یک از اینها از کبایر است. بلکه خنده ای که به واسطه استهزا می شود آن هم حرام است.

و ابن عباس در تفسیر آیه کریمه:

«یویلتنا مال هذا الکتب لا یغادر صغیره و لا کبیره الا احصها»(1) .

(ای وای بر ما این چه نامه ای است که هیچ کوچک و بزرگی را فرو نگذاشته مگر آن را در شمار آورده است) گفته که صغیره، تبسم به استهزای به مومن است، و کبیره، قهقهه به آن است(2) .

و علاج این صفت رذیله به این می شود که تفکر و تامل کند در قبح آن عقلا و عرفا و شرعا و این که این شخص در نزد عقلا در عدد اراذل و اوباش است، و به اضداد صفت (یعنی) صمت و سکوت.

مقصد چهارم: در کشف عیوب است

یعنی: عیوب مردم را ظاهر نمودن و در نزد مردم. و شبهه ای در حرمت و در کبیره بودن آن نیست.

قال الله تعالی: «الذین یحبون ان تشیع الفحشه فی الذین ءامنوا لهم عذاب الیم»(3) .

(آنان که پیمان خدای را پس از بستن و استوار کردن آن می شکنند و آن چه را که خدا به پیوند آن فرمان داده می گسلند، و در زمین تباهی می کنند

1- کهف، آیه 49.
2- الدر المنثور، ج 4، ص 226.
3- نور، آیه 19.