اخلاق نظامی و انتظامی صفحه 224

طالوت قوی هیکل نام برده و تجلیل کرده است: «وَ قَتَلَ داوُدُ جالُوتَ وَ آتاهُ اللَّهُ الْمُلْک»(1)؛ یا پیامبر در ماجرایی عمامه اش را برداشت و آن را

بر سر علی بن ابی طالب گذاشت و در جایی دیگر، پرچم را گرفت و به یک نفر دیگر داد و فرمود: «این بیشتر قرآن بلد است.» یعنی نسبت به افراد برجسته و کارهای برجسته بی تفاوت نباشیم.

قاطعیت و دلگرمی

برخی از افراد در انجام کارها، نیاز به دلگرمی دارند. باید با قاطعیت و محکم سخن گفت و به اصطلاح نباید مِنّ و مِنّ کرد. قرآن می فرماید: «ذلِک الْکتابُ لا رَیبَ فیهِ»(2)؛ «این کتاب آسمانی است که هیچ شکی در آن نیست.»

خداوند در حالی که حضرت موسی و هارون را به سراغ فرعون می فرستد, به آنها می فرماید: «لا تَخافا إِنَّنی مَعَکما»؛ «نترسید، من با شما هستم.» «أَسْمَعُ وَ أَری»(3)؛ «(همه چیز را) می شنوم و می بینم.» یا در مأموریت حضرت نوح برای نجات مؤمنان و غرق دشمنان می فرماید: «اصْنَعِ الْفُلْک بِأَعْینِنا وَ وَحْینا»(4)؛ «ای نوح! زیر نظر ما کشتی بساز و ما چگونگی ساخت آن را به تو الهام می کنیم.»

چنانکه حضرت علی علیه السلام در میدان نبرد با صدای بلند اعلام کرد: «وَ اللَّهِ لأَقْتُلَنَّ مُعَاوِیه»(5)؛ «به خدا سوگند! معاویه را می کشم.» بعد آهسته گفت: «ان شاء الله»! یک نفر گفت: «آقا ان شاءالله را آهسته گفتی؟» گفت: «اگر من ان شاء الله را بلند بگویم، سربازان و با خود می گویند که خودش هم اطمینان ندارد؛ شاید کشتیم شاید نکشتیم.» آری، فردی که به مأموریت حساس و خطرناک فرستاده می­شود، باید دلگرمی و قاطعیت داشته باشد.

1- . بقره، 251.
2- . بقره، 2.
3- . طه، 46.
4- . هود، 37 و مؤمنون، 27.
5- . کافی، ج 7، ص 460.