درآمدی بر اخلاق پزشکی در اسلام صفحه 210

1- . همان، جمله 11189.

2- . محمدی ری­شهری محمد، دانش نامه احادیث پزشکی، ترجمه حسین صابری، آداب طبابت و وظایف طبیب.

3- . ابن المقرئ أبو بکر محمد بن إبراهیم، المعجم، مکتبه الرشد، الریاض، 1419 ه-، باب الیاء، ج 1، ص 128.

پزشک امین، در پیشنهاد جراحی به بیمار، بیش از آنکه به درآمد خود بیندیشد، به ضرورت این اقدام و درصد زیان آن برای جسم بیمار می­اندیشد.

پزشک امین، در صورت بی­دقتی در تشخیص یا قصور در جریان درمان، که منجر به زیان دیدن جسم بیمار شود، خود را مدیون شمرده و در مقام جبران خسارت برمی­آید، گرچه بیمار متوجه نشود و اقدام به شکایت ننماید.

پزشک امین، هیچ اقدامی که موجب زیان بیمار شود انجام نمی­دهد، گرچه به درخواست بیمار و رضایت او باشد. زیرا او در رتبه نخست، از جانب خداوند امین شمرده شده و خداوند اجازه چنین تصرفی را به او نداده است. لذا در بحث اتونومی گفتیم که پزشک مجاز به اتانازی و سقط جنین نیست، گرچه خواستۀ بیمار باشد.

ناموس بیماران

عفّت به معنای خویشتن داری در عین برخورداری، یکی از آداب امانت داری نسبت به مردم است. به همین دلیل در آموزه های دینی از چشم غیر عفیف و نگاه هوس­آلود، به عنوان چشم خائن و خیانت در نگاه تعبیر شده است:

"یعْلَمُ خائِنَهَ الْأَعْینِ وَ ما تُخْفِی الصُّدُورُ: خداوند چشم هایی را که به خیانت می نگرد و آنچه را سینه ها پنهان می دارند، می داند."(1)

یکی از معضلات اخلاقی در نهادهای درمانی، برقراری روابط نامشروع میان درمان­گر و درمان­گیر است، که لازمۀ امانت داری در حرفه، پیشگیری از هر نوع رابطۀ غیر شغلی است که با پاکدامنی ناسازگار باشد.(2)

در همه ادیان آسمانی، ناموس امانت است. هنگامی که دختر شعیب به پدرش گفت: "یا أَبَتِ اسْتَأْجِرْهُ إِنَّ خَیرَ مَنِ اسْتَأْجَرْتَ الْقَوِی الْأَمینُ: ای پدر! موسی را