نگهبانان قدرت صفحه 137

اما شرایط اصل عدم مداخله باید از چندین جنبۀ مهم برآورده شوند. قتل عام هیچ گاه نمی تواند یک مسئلۀ صرفاً داخلی قلمداد شود. وقتی سرکوب باعث شکل گیری جریان های گستردۀ آوارگان می شود که اوضاع کشورهای همسایه را به هم می ریزند، این وضع را می توان تهدید صلح و امنیت بین الملل نامید. (1)

این شعار که «قتل عام» یا حتی نوعی هولوکاست را در کوزوو تصویر می کرد قابل مقایسه با این ادعا است که پایگاه های بریتانیا در قبرس در معرض تهدید سلاح های کشتار جمعی عراق هستند که ظرف 45 دقیقه از دستور آتش می توانند پرتاب شوند.

خوب، واکنش روشن فکران خوش نیت و منتقد «مطبوعات آزاد»، که از حمایت منابع تحقیقاتی و اطلاعاتی گسترده برخوردار بودند، چه بود؟ آیا این ادعاهای شگفت آور را به بررسی و چالش کشیدند، همان طور که بعداً در ماجرای «تهدید» سلاح های کشتار جمعی از این کار بازماندند؟

برق بلگراد می رود: رسانه ها صف می کشند

مارک کورتیس (2) (تاریخ نگار بریتانیایی)، در بازبینی عملکرد رسانه های انگلیسی، دربارۀ جنگ کوزوو می نویسد: «مطبوعات لیبرال، خصوصاً گاردین و ایندیپندنت، تمام عیار از جنگ پشتیبانی کردند (هرچند تاکتیک های استفاده شده برای راه اندازی آن را زیر سؤال بردند) و وزن زیادی به استدلال های دولت دادند.» (3) در این کار، رسانه ها «آشکار کردند که ... شعار دولت پیرامون انگیزه های اخلاقی اش چقدر فریب آمیز است.» (4)

لذا جاناتان فریدلند (5) در گاردین نوشت: «جایزۀ [این روند]، زمین و گنج نیست، بلکه توقف طرحی است که در صدد است تا مردمان یک سرزمین را پاک سازی کند.» او اصرار داشت که این «یک هدف نجیبانه» است. (6) یک

1- کالین براون، «جنگ در شبه جزیرۀ بالکان: چشم انداز بلر از پلیس جهانی»، ایندیپندنت، 23 آوریل 1999.
2- Mark Curtis
3- «شبکۀ فریب»، انتشارات Vintage، 2003، صفحات 5-134.
4- همان، صفحۀ 135.
5- Jonathan Freedland
6- فریدلند، «بی راه برای چرخاندن جنگ»، گاردین، 21 آوریل 1999.