نگهبانان قدرت صفحه 2

آن جنگ بیشتر بین شمال و جنوب، بین فقیر و غنی، بین بزرگ و کوچک، بود تا بین شرق و غرب. در واقع هرچه خصم کوچک تر باشد، تهدید او بزرگ تر است چرا که پیروزی طرف ضعیف می تواند به سایر ملت های ضعیف سرایت کند. بنابراین ملت های ضعیف، که سرزمین هایشان غالباً گنجینه های عظیم نفت و گاز، مواد معدنی و بازارهای وسوسه کننده است، هدف واقعی سربازان صلیبی غرب بوده و هنوز هم هستند. تروریسم دولتی غرب از فلسطین تا نیکاراگوئه، هندوچین تا کنگو، استفاده شده است. و وقتی در 11 سپتامبر 2011، ضعفاء بر اثر اعمال ما، ضربه ای متقابل زدند، یک جنگ اسطوره ای جدید با نام «جنگ علیه تروریسم» به راه افتاد.

آخرین موارد «چیزهای بد»، مانند بمباران هدف های غیرنظامی توسط بمب های خوشه ای آمریکا و بریتانیا و استفادۀ آنها از ناپالم و مصرف اورانیوم ضعیف شده در عراق و افغانستان، تحت عنوان «فتوحات وحشیانه» گزارش نمی شوند، بلکه نام «آزادسازی ناقص» بر آنها گذاشته می شود و با اسطوره های «جنگ خوب» و «جنگ سرد» توجیه می شوند. مهم ترین ابزار انتقال این اسطوره ها، آن بسط بی ریختِ نظم حاکم در جوامع غربی است که «رسانه ها» نام دارد. هرچند روزنامه نگاران گاهی اوقات بنا به تاکتیک ها یا شخصیت های سیاسی شان می خواهند چهره ای متفاوت به نمایش بگذارند، اما همگی، خواه از طریق شمّ روزنامه نگاری یا آموزش یا هر دوی اینها، ماهیت وظایف شان را می دانند، خصوصاً وظایف مربوط به زمانی که نظم حاکم تهدید شده یا وارد یک جنگ می شود. قرار است که جامعه های دیگر، بر اساس تهدید یا فایده ای که برای «ما» دارند، به ما گزارش داده شوند. قرار است دشمنان رسمی شناسایی و تعقیب شوند. باید روایت هایی موازی با جنگ خوب و جنگ سرد ساخت، و همزمان دوستان رسمی را باید همانند دولت کشور خود دانست: یعنی بی خطر (حتی اگر شواهد جدی بر خلاف این در دست باشد).

آنچه تغییر کرده است، فهم و دانش عامۀ مردم است. بر خلاف قبل، مردم، بی اعتماد به آنچه می خوانند و می بینند و می شنوند، بیش از همیشه سؤال و پرسش دارند. روزنامه نگاران غالباً [وجود] هوش انتقادی عامّه را نفی می کنند، و مفهوم «عامّۀ بی تفاوت» را ترجیح می دهند تا توجیهی برای شعار معروف شان باشد: «چیزی به مردم بدهید که خودشان می خواهند.» اما این روزها، افکار عمومی از رسانه ها پیش افتاده است و حاضر به پذیرش محدودیت های آن چیزی نیست که دانشگاهیان «گفتمان عمومی» می نامند. به عنوان مثال، بنا به