نگهبانان قدرت صفحه 201

نیکاراگوئه: تهدید یک الگوی خوب

انقلاب ساندینیستا در سال 1979، دیکتاتوری خشن سوموزا (1) را که از حمایت آمریکا برخوردار بود، ساقط کرد. در رژیم سوموزا، دو سوم کودکان زیر پنج سال سوءتغذیه داشتند؛ کمتر از یک پنجم کودکان زیر پنج سال و زنان حامله از خدمات بهداشتی برخوردار بودند؛ 90 درصد خانه های روستایی به آب آشامیدنی سالم دسترسی نداشتند. سازمان ملل متحد تخمین می زد که بیش از 60 درصد مردم دچار فقر بحرانی هستند. (2) در این جامعه، 5 درصد ثروتمندترین مردم جامعه یک سوم درآمد ملی را از آنِ خود می کردند، در حالی که فقط 15 درصد درآمد ملی به نیمۀ فقیرتر جامعه می رسید.

چهار سال بعد، در سال 1983، «شورای جهانی کلیساها» (3) گزارش داد که پس از انقلاب، نیکاراگوئه «برای اولین بار اندکی عدالت برای همه فراهم کرده است، به جای آنکه امتیازات جامعه منحصراً برای صاحبان ثروت ... و قدرت باشد.» (4) آکسفام در سال 1985 گزارش داد:

سنگ بنای استراتژی جدید توسعه، که جبهۀ ساندینیستا از چند سال پیش از رسیدن به قدرت اعلام کرده بود، اولویت دادن به برآورده سازی نیازهای اساسی اکثریتِ فقیرِ [جامعه] است... بنا به تجربۀ کاری آکسفام در 76 کشور در حال توسعه، نیکاراگوئه می تواند از لحاظ میزان تعهد دولت، یک الگوی مثال زدنی باشد. (5)

شاید برای بسیاری از خوانندگان بریتانیایی، این گزارش یک «خبر» به حساب آید. مارک کورتیس (تاریخ نگار بریتانیایی) بیش از 500 مقالۀ مربوط به نیکاراگوئه در بازۀ 83-1981 را در فایننشال تایمز، تایمز و دیلی تلگراف بررسی کرد. دربارۀ موضوع موفقیت بی سابقۀ ساندینیستا در جهت دهی منابع به سمت فقرای نیکاراگوئه، در بین این 500 مقاله، تنها یک مورد (در تایمز) یافت که در این باره بحث کرده باشد.

1- Somoza
2- دایانا ملروز، «تهدید یک الگوی خوب»، انتشارات Oxfam، 1985.
3- World Council of Churches
4- نقل قول در: همان.
5- همان.