نگهبانان قدرت صفحه 221

خوانندگان باید خیلی خوش شانس باشند که در آنچه اساساً باید «رسانه های بنگاهی» نامید، حتی کوچک ترین اشاره ای به این مخالفت فوق العاده عمیق بخش های تجاری با اقدام پیرامون تغییرات اقلیمی بیابند. مثلاً گاردین یا ایندیپندنت هیچ گاه به بررسی واقعیت و اهمیت مخالفت انجمن صنعت کاران ایالات متحده نپرداخته اند، هرچند برخی بنگاه های عضو این انجمن از جمله اینتل (1)، اکسون موبیل (2) و جنرال موتورز (3) در انگلستان نیز فعالیت دارند.

کافی است تصور کنیم اگر که در دوران جنگ سرد، سازمان هایی در درون جامعه سعی در تخریب تلاش ها برای جلوگیری از یک «امپراطوری شرّ» داشتند که ده ها هزار یا حتی ده ها میلیون نفر از مردم دنیا را قتل عام می کرد، رسانه ها چه واکنشی نشان می دادند. در واقع، از آنجا که رسانه های بنگاهی بخشی از همین سیستم هستند، و در واقع اعضای اتاق بازرگانی و انجمن صنعت کاران مالک ایشان هستند، واکنش رسانه ها نیز بسیار متفاوت است. راس گلبسپن (4) (روزنامه نگار) اشاره کرده است که مقاله های خبری دربارۀ گرمایش جهانی چگونه با «سکوتی وهم آور» مواجه شده اند. (5) این البته مادر سکوت است چرا که اقتصاد مبتنی بر سوخت های فسیلی، مادر تمام منافع خاصِ [بنگاه ها] است.

فاجعۀ اقلیمی جهانی: نباید غرولند کرد!

پس از حملات 11 سپتامبر، رسانه ها بی وقفه دربارۀ هویت و انگیزه های احتمالی افراد مسؤول حملات، گزینه های فراروی رهبران غربی، و نیاز فوری به اقدام قاطع، گزارش می دادند. مثلاً در 12 سپتامبر 2001، سرمقالۀ احساسی گاردین از این «اعتقاد قلبی» نوشت که «بریتانیا و مردم آن... هرچه در توان دارند انجام می دهند تا در یافتن مسؤولین این حملات به دولت آمریکا کمک کنند. ایالات متحده، دولت و مردم آن کشور مستحق این اتفاق نبودند. هیچ توجیه و بهانه ای برای این روزِ کشتار و اشک وجود ندارد.» (6)

1- Interl
2- ExxonMobil
3- General Motors
4- Ross Gelbsapn
5- «گرما در جریان: بحران اقلیمی، پوشش و بارش»، انتشارات Perseus Books، 1998، صفحۀ 172.
6- سرمقاله، «مجموع ترس های ما»، گاردین، 12 سپتامبر 2001.