نگهبانان قدرت صفحه 234

خوانندگان روی سرشان آوار شده است. همان طور که در ادامه خواهیم دید، حتی یکی از این شکایت ها نیز در صفحۀ «نامۀ خوانندگان» گاردین درج نشد.

جان ویدال (همکار براون و نویسندۀ اخبار محیط زیست) در مروری بر کتاب «دولت زندانی» (1) از جورج مانبیوت (2) که در سال 2000 منتشر شد، صحبتی بسیار گویا دربارۀ محدودیت های رسانه ای دارد. ویدال نوشت که «تشکیلات فکری و سیاسی (و اضافه کنم: جریان اصلی رسانه ها که من نیز بخشی از آن هستم)» هیچ میلی به انتقاد از «سیاست مداران، مقامات محلی، بنگاه ها و بسیاری افراد و نهادهایی» ندارند که مانبیوت در کتابش از آنها نام برده و نکوهش شان کرده است. (3) آیا شوکه کننده نیست که روزنامه نگاران هیچ گاه به بررسی و گزارش گریِ علت بی میلی رسانه ها (از جمله گاردین) به انتقاد از قدرت، نمی پردازند؟ این تصور که عدم تلاش رسانه ها برای خودآزمایی و خودانتقادیِ جدی کاری بهنجار و معقول است، از آن تصورات «مسطح بودن زمین» در دوران ماست.

مثلاً چرا صفحات محیط زیست گاردین در سیری نزولی از جایگاه برجستۀ خود در دهۀ 1980، به حاشیه رانده شده اند؟ و این اتفاق در زمانی رُخ داده است که بحران های زیست محیطی به شدت وخیم شده اند و درستی حرف های هواداران محیط زیست اثبات شده است. آیا، آن گونه که این کارمند گاردین می گوید، درست است که بخش علوم روزنامه اولویت پیدا کرد چون ابزاری برای جذب تبلیغات بنگاه ها به حساب می آمد؟

«انجمن سیارۀ مرده»: راز صندوق پستی گاردین

همۀ نکات فوق را به براون منتقل کردیم. او در 20 ژانویۀ 2004 جواب داد:

دریچۀ رسانۀ عزیز، خوشحالم که کتاب «گرمایش جهانی» را دیده اید. از آن زمان تا کنون، بسیاری از آن شرکت ها از «ائتلاف تغییرات اقلیمی» کنار کشیده اند، اما می توانید مقالۀ دیوید گاو (4) را امروز در صفحۀ شهر ببینید: پلنگ واقعاً از مبارزه دست نکشیده است. مسائل زیادی در این میان

1- Captive State
2- George Monbiot
3- نشریۀ اکولوژیست، دسامبر 2000/ژانویۀ 2001.
4- David Gow