نگهبانان قدرت صفحه 239

اما: «به اعتقاد تمامی کارکنان گاردین که با من صحبت کرده اند، کنار گذاشتن این پیشنهاد (چه رسد به کل تبلیغ های شرکت های هواپیمایی) یک [راه حل و] گزینۀ جدی به نظر نمی رسد.» (1) مجدداً باید بگوییم که بعضی نامه ها به مسئلۀ ریاکاری پرداخته بودند. اما مسئله ای که به آن پرداخته نشد از این قرار بود: گزارش گری مطبوعات بنگاهیِ سودمحور دربارۀ فجایعی که دقیقاً در حرص و طمع بنگاه ها ریشه دارند، تناقض آمیز به نظر می رسد.

در واکنش به مقالۀ مایز، که نامه های ما و دیگران را نادیده گرفته بود، گاردین نامۀ مدیرعامل فیوچر فارستز (2) را در 26 ژانویه منتشر کرد که تأکید داشت: «همۀ ما می توانیم کارهایی ساده انجام دهیم تا فعالانه با تغییرات اقلیمی و اثرات زیست محیطی ایجادشده در زندگی روزمره مان مقابله کنیم.» جنگل کاری البته یک اقدام ساده است. البته شاید واکنش بدیهی تر از سوی یک روزنامۀ صادق و روراست می تواند ایجاد نوعی توازن باشد: یعنی انتشار دیدگاه های جدی که مالکیت و کنترل بنگاهی رسانه ها را به چالش می کشند (حداقل در صفحۀ نامه های خوانندگان). در پاسخ به مقالۀ مایز، و نامۀ فیوچر فارستز، نامۀ سوم مان را ارسال کردیم. این نامه نیز منتشر نشد.

مشکل ما چیست؟

شاید انگیزۀ ما از دردسرسازی مدام به این گونه برای مطبوعات، محل سؤال بعضی خوانندگان باشد. آیا ما یک عده ناراضی بداخلاق هستیم که جنس مان خُرده شیشه دارد؟

آن پیش بینی علمی را به یاد بیاورید که می گفت تا سال 2050، 25 درصد از همۀ گونه های جهان ما منقرض خواهند شد؛ که البته این هشدارها به سرعت از رادار توجه رسانه ها خارج گردید. یک ارزیابی صادقانه از علت ها و راه حل های تغییرات اقلیمی، تهدیدی خطرناک برای منافع صاحبان قدرتی است که بر دنیای سیاست و رسانه سلطه دارند. و لذا رسانه ها نیز خوشنود می شوند که دهشتناک ترین تهدید دوران ما فوراً به سایه رود. شاید بهتر باشد هشدار ژوئل باکان در فصل 1 را به یاد بیاوریم: