نگهبانان قدرت صفحه 258

فعالیت کرد بدون آنکه از وجود این «چماق» باخبر باشد. پس می فهمیم که روزنامه نگاران در این باور خود که «آزاد و مستقل» هستند، صادق اند. همان طور که خود وب نوشته است: «در کل حرفۀ گزارش گری ام، فقط یک مقاله مشکل آفرین شد... من هرجور می خواستم مقاله هایم را می نوشتم، بدون آنکه کسی به کارم سرک بکشد یا من را به جهت خاصی هدایت کند.» (1)

و این روایت را دوباره و دوباره از روزنامه نگارانی می شنویم که غالباً فکر می کنند «از آن طرف پشت بام افتاده ایم» و دیدگاه های «افراطی» داریم. در واقع، از آنجا که می خواهیم توجه ها را به یک پدیدۀ نسبتاً «پنهان» جلب کنیم (پدیده ای مانند آن «چماق» که بر سر وب خورد)، پدیده هایی که غالباً از چشم ایشان پنهان است، لذا روزنامه نگاران فرض می کنند که نوعی جنون محرک ماست: شاید یک نفرت عمیق از روزنامه نگاران، یا اعتیاد به انتقاد از مردم. جان اسنو (مجری اخبار کانال 4) در مصاحبه ای به ما گفت:

روزنامه نگارها تنبل اند، در آکواریوم زندگی می کنند، به انتشار این چیزها [ماجراهای جنجالی] علاقه ای ندارند. و علت آن نیست که تبلیغ گرها روی گرده شان سوارند (چون اصلاً به تبلیغ گرها اهمیت نمی دهند)، بلکه به این خاطر است که انجام دادن کارهای دیگر، وقتی لقمۀ آماده توی دهان شان گذاشته می شود، ساده تر است... می توانم به شما بگویم اگر کسی از پپسی کولا با من تماس بگیرد (که باید بگویم تا کنون از هیچ بنگاهی با من تماس نگرفته اند، کاش که می گرفتند!) اعتراف کوتاهی برایشان می کنم. (2)

به اعتقاد ما این دیدگاه آسایش طلبانه در صورتی می تواند تغییر کند که، به تعبیر وب، اسنو بخواهد چیزی را گزارش دهد که «آنقدر مهم باشد که ارزش سرکوب داشته باشد.» جسد گری وب در دسامبر 2004 در حالی یافته شد که گویا خودکشی کرده بود.

ایجاد تغییر: چرا ما می توانیم بر رسانه ها اثر بگذاریم؟