نگهبانان قدرت صفحه 259

همان طور که جف اشمیت تبیین کرده است، حرفه ای ها (از جمله حرفه ای های حوزۀ رسانه) دروغ گو نیستند. آنها کسانی هستند که برای تسلیم کردن ظرفیت تفکر انتقادی خود در برابر یک «استاندارد حرفه ای»، گزینش و تربیت شده اند. آنها بواسطۀ این فهم که «روش کار همین است»، این رویه را با حداقل خودآگاهی پیش می گیرند.

اگر کارکنان رسانه ها «دروغ گویان منفی باف» بودند، واقعیت اصلاً برایشان مسئله نبود: آنها ایمیل ها و نامه های چالشی را حذف کرده و به سطل آشغال می انداختند. اما از آنجا که حرفه ای های رسانه، در توهمی عمیق، خود را اساساً صادق می پندارند، لذا فهمی که از هویت خود دارند مانع از آن می شود که چالش های منطقی، متین و دقیق را به راحتی طرد کنند. آنها بدون توجه به دیدگاه های معقول و منطقی نمی توانند همچنان خود را انسان هایی منطقی بپندارند. پس این نکته، اهرمی کوچک اما مهم در دست کسانی است که به تغییر و بهبود سیستم امیدوارند. اجازه دهید با بررسی چند نمونه، اهمیت این نکته را برای تغییرات اجتماعی مترقیانه نشان دهیم.

در 12 اکتبر 2002، پس از مصاحبۀ جان همفریز (1) (مجری ارشد برنامۀ رادیویی تودی (2) در شبکۀ رادیویی بی بی سی) با جک استراو، دارن اسمیت (3) (یکی از خوانندگان ما) نامه ای به او نوشت. اسمیت از گفته های استراو انتقاد کرده بود:

1.«صدام حسین قادر بود... بازرسان را اخراج کند.» این یک دروغ مسلم و تحریف واقعیت است. در ادامه با جزئیات به آن می پردازم.

2.«رژیم عراق حملات وحشیانه ای علیه ایران... علیه مردم کشورش... و سپس... کویت... داشته است.» این نیمی از واقعیت است. اکثر وخیم ترین جنایات صدام حسین در زمانی انجام شد که او از پشتیبانی دولت های غربی از جمله آمریکا و انگلستان برخوردار بود.

1- John Humphrys
2- Today
3- Darren Smith