فقه و زندگی 17: احکام و آداب مدیریت و کارمندی صفحه 19

اِلَی تَخَیُّرِ الْاُطْعِمَهِ وَ لَعَلَّ بِالْحِجَازِ أوِ الْیَمَامَه مَنْ لَا طَمَعَ لَهُ فِی الْقُرْصِ وَ لَا عَهْدَ لَهُ بِالشِّبِعِ...! (1)

اگر می خواستم، به آسانی به عسل صاف و مغز گندم و یافته های ابریشمی دست می یافتم؛ ولی هیهات که هوای نفس بتواند بر من غلبه کند و حرص شدید مرا به تهیه بهترین خوراکی ها بکشاند؛ در حالی که شاید در سرزمین پهناور حجاز و یمامه کسی باشد که امیدی به پیداکردن قرص نانی داشته باشد و یا هرگز شکمی از غذا سیر نخورده باشد؛ آیا من با شکم پر شب را به صبح براسنم در حالی که پیرامونم شکم هایی از گرسنگی به پشت چسبیده و جگرهایی سوخته وجود داشته باشد... آیا من درباره خویشتن به همین بسنده کنم که امیرمؤمنانم بنامند بی آنکه در ناگواری های روزگار با مردم شریک باشم! و در سختی های زندگی، اسوه آنان نباشم؟

نخستین نشانه خدمتگزاری این است که به دیگران فکر کند، آنان را مثل خود دوست بدارد و آنان را مثل خود تحمّل کند، نیاز آنان را تشخیص داده و خود را در اختیار آنان قرار دهد. خدمت به دیگران را ازروی ناچاری انجام ندهد یا بگذارد در زمان بحران خدمت کند، انگیزه خدمت را در دل و جان خود بپرورد و فرصت را مغتنم شمارد و بدون هیچ انتظاری خدمت کند.

7. خودسازی و خدمت به مردم

مقدس اردبیلی رحمه الله:

«برطرف کردن حاجت مؤمن بدون تردید از بجاآوردن نماز نافله برتر است، حتی از انجام طواف مستحبّ خانه خدا بالاتر است، زیرا در