کلمات طریقه: پنجاه درس اخلاقی صفحه 24

و مثل مشهور است که: کَفی لِلْحَسُودِ حَسَدُهُ.

اَلا تا نخواهی بلا بر حسود که آن بخت برگشته، خود در بلا است

چه حاجت که با وی کنی دشمنی که او را چنین دشمنی در قفا است

و اگر خواستی بر بیچاره ای حَسد بری، تأمّل کن در بی ثباتی این عاریت سرا، و ملاحظه کن این مطلب را که این چند روزۀ دنیا را قابلیّت آن نیست که به واسطۀ آن حسد بر بندگان خدا بری، تا چشم برهم زنی مَحْسود و حاسد در خاک پوسیده اند، و نامشان از صفحۀ روزگار محو شده است.

آخر همه کدورت گلچین و باغبان گردد بَدَل به صلح چو فصل خزان رسد

کَلِمَهٌ فیِ ذَمِّ تَحقٖیرِ النّاسِ نکوهش حقیر کردن مردم

ای برادر عزیز! از اهانت و حقیر کردن بندگان خدا بپرهیز.

از رسول خدا صلی الله علیه و آله و سلم مروی است: که [ خدای تعالی فرمود:] هر که اهانت کند به یکی از دوستان من، پس کمر محاربه را با من بسته است(1).

پس سزاوار است اکرام و اعزاز جمیع طبقات مردم، به قدر شأن ایشان؛ خصوص سلسلۀ جلیله اهل علم و فضل و صاحبان وَرَع و تقوی، و پیران و ریش سفیدان اسلام و سلسلۀ جلیله سادات عظام.