کلمات طریقه: پنجاه درس اخلاقی صفحه 38

کَلِمَهٌ فیِ ذَمِّ الْغَیبَهِ نکوهش غیبت

غیبت عبارت است از گفتن چیزی را در غیاب شخصی، به قصد تنقیص او که اگر به گوش او رسد او را ناخوش آید و به آن راضی نباشد. خواه آن چیزی که در حقِ ّ او گفته می شود نقص در بدن یا در نَسَب یا در صفات و افعال و اقوال او باشد، یا در چیزهائی که متعلّق و منسوب است به او.

چنانچه در حدیث نبوی صلی الله علیه و آله و سلم است که فرمودند: آیا می دانید که غیبت چه چیز است؟

عرض کردند: یا رَسُولَ اللّهِ! خدا و رسول او صلی الله علیه و آله و سلم داناترند.

فرمودند: آن است که یاد کنی برادر خود را به چیزی که او را ناخوش آید.

شخصی عرض کرد: اگر آن صفت با او باشد باز بد است؟

فرمودند: اگر باشد غیبت است و اگر نه بهتان است.(1)

و فرقی نیست در میان غیبت به کنایه یا تصریح، بلکه بسا باشد که کنایه بدتر باشد، و غیبت شنونده هم در حکم غیبت کننده است.

بدان که غیبت «اعظم مهلکات» است و به اجماع جمیع امّت و صریح کتاب و سنّت حرمت آن ثابت است.