کلمات طریقه: پنجاه درس اخلاقی صفحه 51

پس افسوس خوری بر ایّام حیات و زندگانی و صحّت و جوانی و فراغت خود را در دنیا، که مُفت از دست دادی و برای آخرت خود ذخیره ننهادی و زبان حالت مترنّم به این مقال باشد:

دریغا که بی ما بسی روزگار بروید گل و بشکفد لاله زار

بسی تیر و دی ماه و اردیبهشت بیاید که ما خاک باشیم و خشت

تفرّج کنان بر هوا و هوس گذشتیم بر خاک بسیار کس

کسانی که از ما به غیب اندرند بیایند و بر خاک ما بگذرند

پس از ما بسی گل دهد بوستان نشینند با یکدیگر دوستان

کَلِمَهٌ فیِ ذَمِّ مَدْحِ الرِّضا ستایش رضا

مراد از رضا، ترک اعتراض بر مقدّرات الهیّه است در باطن و ظاهر، قولاً و فعلاً، و صاحب این مرتبه پیوسته در بَهْجت و لذّت و سرور و راحت است. چه تفاوت نمی باشد نزد او میان فقر و غنا و راحت و عنا و عزّت و ذلّت و مرض و صحّت، زیرا که همه را از خدا می داند و به واسطۀ محبّت حق که بر دل او رُسوخ کرده، بر همه افعال او عاشق است و آنچه از او می رسد بر طبع او موافق است و می گوید:

عاشقم بر لطف و بر قهرش به جِدّ بوالعجب من عاشق این هر دو ضِد

و صبر و رضا، رأس همۀ طاعات است.

از حضرت صادق علیه السلام منقول است، که فرموده اند: