کلمات طریقه: پنجاه درس اخلاقی صفحه 8

و طَعْن است، و شکّی نیست در خِباثتِ هر یک از این صفات، خصوص دشنام و فحش دادن.

در روایت نبوی صلی الله علیه و آله و سلم است که: «خدا حرام کرده بهشت را بر هر فحّاش هرزه گوی کم حیا، که باکی نداشته باشد از هر چه بگوید و هر چه به او بگویند، و چنین شخصی را اگر تفتیش نمائی و به حقیقت امر او برخوری یا ولدالزّنا است، یا شیطان در انعقاد او با پدرش شرکت کرده و او به هم رسیده است.(1)

و بدان که: بسا شود که فحش و دشنام از مجرّدِ غضب صادر گردیده، و می شود که به جهت همنشینی با او باش و فُسّاق و کسانی که هرزه گو و معتاد به فحش دادن هستند، فحش دادن عادت کسی شود، که بدون دشمنی و غضب بر زبان او جاری گردد.

و بسا مشاهده می شود از مردمان اراذِل و اوباش که فحش دادنِ به همدیگر را خصوص به مادران و محارم به عنوان شوخی و مزاح ذکر می کنند، و شکّی نیست چنین اشخاص، نام آدمیّت برایشان مهجور و به مراحل، از انسانیّت دورند.