مشرق و مغربند و روندۀ بین این دو به هر کدام نزدیک شد از دیگری دور می گردد و آن دو، مانند دو هوو هستند.»(1)
امام کاظم (علیه السلام): «هر کس به دنیا محبت ورزید، خوف آخرت از دلش می رود؛ و به بنده ای علمی داده نشد که بعد محبتش به دنیا زیاد شده باشد، مگر این که از خدا دورتر گردیده و غضب خدا بر او زیاد گشته است.»(2)
1- (1) . «اِنَّ الدُّنْیا وَ الاْخِرَه عَدُوّانِ مُتَقابِلانِ وَ سَبیلانِ مُخْتَلِفانِ فَمَنْ احَبَّ الدُّنْیا وَ تَوَلاّها ابْغَضَ الاْخِرَه وَ عاداها وَ هُما بِمَنْزِلَه الْمَشْرِقِ وَ الْمَغْرِبِ، وَ ماش بَیْنَهُما کُلَّما قَرُبَ مِنْ واحِد بَعُدَ مِنَ الاْخَرِ وَ هُما ضَرَّتانِ.» (مستدرک الوسائل، ج 2، ص 330؛ به نقل از نهج البلاغه)
2- (2) . «مَنْ احَبَّ الدُّنْیا ذَهَبَ خَوْفُ الاْخِرَه مِنْ قَلْبِهِ وَ ما اوتِیَ عَبْدٌ عِلْماً فَازْدادَ لِلدُّنْیا حُبّاً الاّ ازْدادَ مِنَ اللّهِ بُعْداً وَ ازْدادَ اللّهُ عَلَیْهِ غَضَباً.» (تحف العقول، 399)